Als jullie mijn blogs lezen dan denken jullie vaak dat ik alleen in de zorg werk, en waarschijnlijk verklaren jullie mij voor gek dat ik vier diensten werk en de week erop 5 diensten. Maar ik doe nog meer dan veel werken, mijn vrienden vragen zich af of ik niet al overspannen ben.
Een paar weken geleden schreef ik in de TvV over het zorginfarct en de opleidingen van tegenwoordig. Daar heeft u massaal op gereageerd. Niet alleen positief, maar ook minder positief en zelfs ronduit onbeschoft. Dat onbeschofte kwam zelf nog van een docent in Nederland, waar ik het lef vandaan haalde als viggertje om kritiek op…
Lees verder
Ze ligt voor me in bed, een echte tussen wal en schip patiënt. Te goed om te sterven, te slecht voor het leven. Ze is klaar, dat weet ze zeker! De afgelopen maanden liep ze de deuren van de oncologie afdeling plat, maar nu zijn alle opties weg. Alles is geprobeerd om het leven van…
Lees verder
Niet om het een of ander, maar rapporteren doen we allemaal in de zorg en dat doen we niet zomaar! Het is namelijk belangrijk om te weten wat er vorige week is gebeurd met een patiënt, cliënt of bewoner. Maar wat maakt het nou een goede rapportage? Dit ga ik vanuit mijn visie uitleggen aan…
Lees verder
Je gaat je moeder verliezen, dat is zeker. De woorden van de assistent waren hard, bijna zonder gevoel. Tegenover mij zit een meisje van een jaar of 19. Sinds een paar maanden hing het zwaard van Damocles boven de hoofden van haar, haar moeder en haar broertje van 16. Nu kwam dat zwaard keihard neer,…
Lees verder
Enkele weken geleden werkte ik op een verpleeghuis. Nu ben ik niet zo’n fan van dagdiensten, maar goed ik vind het soms wel leuk om is te doen. Het is een groot huis en we waren met 23 zorgverleners, de dagstart was er niet. Schijnbaar vind niemand het hier de moeite waard om even met elkaar af te stemmen. Goed dat zal wel een ziekenhuis kwaaltje zijn dat we af stemmen. Dus toen ik goed en wel aan de slag was wist ik nog geen fluit van de patiënten. Maar goed ik ben een zorgverlener die niet voor een gat te vangen is dus dan maar zorg met de computer voor mijn neus …
Agressie
Ik loop de kamer op bij een patiënt die delirant is, das niet bijzonder alleen de minuut dat ik mezelf voorstelde, kwam hij naar me toe en greep me bij de strot. “Je gaat dood” waren zijn woorden waarna hij kracht begon te zetten. Ik druk op de gele knop en maak een assistentie oproep. Zachtjes, maar zeker begin ik te handelen zoals wegdraaien, druk uitoefenen tussen de duim en vingers. Uiteindelijk toen dat niet werkte, ben ik op zijn tenen gaan staan. Nu ben ik lomp en groot dus dat was zeker mijn voordeel. Hij liet los en ik kon draaien.
Naar buiten kon ik niet, dus liep ik naar zijn zithoek. Waar de beste man een mes vandaan had weet niet maar hij had hem. Voor het eerst in mijn carrière dacht ik: “Wat er nu met die patiënt gebeurd boeit me niet, eigen veiligheid eerst.” Ik schrik nog wel is van die gedachten want het is zo onnatuurlijk om die gedachten te voelen in een verpleeghuis. Maar goed dat mes, ik moest er wat mee, mijn telefoon rammelt in mijn zak. Het waren de collega’s die me belde, ze hebben de assistentie-bel gezien, maar in plaats van erop af te rennen begonnen ze me te bellen. Over precies dat kwaaltje wil ik het even met jullie hebben.
Na mijn avontuur als patiënt werd het heel even stil. Ik heb het heel druk gehad en dit jaar was nog gekker dan 2020. Want dames en heren wat hebben we voor bagger jaar hebben we achter de rug, kijk ik naar mezelf dan ben ik uitgescholden, het vertrouwen kwijt in de overheid door de bezuinigingen in de zorg die er aan komen en ‘ik doe niet meer mee’. Kijk ik ben niet degene die jullie gaat zeggen dat jullie een booster prik moeten gaan halen. Ook ben ik niet degene die zegt dat jullie prik één en twee moeten gaan halen.
Er is na mijn foto dat ik een booster vaccinatie heel wat shit op mij afgevuurd. Shit die ik mijns inziens niet eens verdien. Toen ik de eerste twee prikken kreeg? Was er nog geen spraken van een QR-code! Er was geen sprake van dat mensen ergens niet meer naar binnen mochten, toen hoorde ik ook niets over 3G en 2G. Het enige waarom ik die prikken heb laten zetten was omdat ik met eigen ogen zag hoe ziek mensen er van konden zijn. Ja, ik weet dat ik alleen het ergste van het ergste heb gezien. Ik heb de snotneuzen en kuchjes niet gehoord.
Nee, bij ons lag de zeehonden crèche van Pieterburen aan 15 liter zuurstof. Dus nee, de shit die ik over me heen kreeg door dat sommige van jullie zeiden:. “Je bent een vuil schaap”, “laag van je dat je reclame maakt voor de overheid”, “je zou voor moeten komen bij het tribunaal”, “vuile k@nker landverrader”. Sorry ik vind het onterecht. De opzet van Broeder Sjuul was om een inkijkje te geven in mijn leven als zorgverlener. Ja, ik heb me laten vaccineren. Nee, dat deed ik niet omdat ik me gedwongen voelde.
Iedere zorgverlener die ik de afgelopen weken heb gezien als patiënt kan dit beamen. Ik ben schijt eigenwijs, ik zoek alles op en er gebeurt niets met mij waar ik niet eerst heel zorgvuldig onderzoek naar gedaan heb. Ik bemoei me met het werk van mijn collega’s die voor me moeten zorgen. Dat doe ik ook met artsen, ik denk mee en dan niet op de leuke manier…
Jup, ik ben zo leuk met stagiaires. De relatie stagebegeleider – stagiair is er een waar ik een gruwelijke pesthekel aan heb. Ik ben nooit echt leuk begeleidt. Aan de ene kant is dat iets waar ik zelf wat aan had kunnen doen en de andere kant. Ja, hoe zeg je dat netjes? Mijn sommige van mijn stagebegeleiders gingen niet per auto of per fiets naar huis. Maar per bezem.
Ik wil niet zo zijn, maar vandaag krijg ik als Zzp’er een stagiair in mijn poten gedrukt. Met de mededeling dat hij vandaag met mij loopt. Ik probeer te protesteren, maar de leidinggevende beent al weg, ja en nu? Natuurlijk, Ik vraag hem wat hij al mag, en hij zucht. Ja, Ik weet echt wel hoe rot het is als je voor de achthonderdste keer op moet dreunen wat je wel mag en wat niet. De kunst als stagiair is dan ook dat te doen met een glimlach.
We beginnen dus aan ons rondje. Ik ben al 45 minuten vriendelijk geweest voor twaalf uur ’s middags dat is dus een persoonlijk record. Ik ben namelijk een ochtend broeder met een humeur om op te schieten. Dat heb ik al sinds mijn elfde levensjaar en bijna twaalf jaar later nog steeds. Maar die dagdiensten moeten soms ook om ook respect te houden voor je dag en avond collega’s. Net als dat veel van die collega’s met een uzi in hun rug worden gedwongen om een nachtdienst te draaien.
Even over het zorginfarct, we staan volgens mij nu echt stil, de patiënt stroom is gestold. Het geld is op voor zzp’ers en de teams zijn nu echt overbelast. De koek is compleet op, ik hoor steeds meer collega’s vallen en niet meer opstaan. Ik schrijf dit niet om te klagen dat ik niet voldoende werk heb. Want tot eind dit jaar heb ik mijn werk al rond. Maar ik schrijf dit wel om u (als lezer) een hart onder de riem te steken. Ik had u graag gezegd: “hou nog even vol want het is bijna over”. Als ik dat zeg zou ik liegen tegen u, en dat verdient u niet. U hebt namelijk de afgelopen jaren sinds 2006 een uitzonderlijke prestatie geleverd.
Ik mag eindelijk slapen, laat ik het anders zeggen: ‘ik ga slapen’. Als jullie dit lezen denk ik dat ik al wel op de recovery zal liggen. In normaal Nederlands is dat de uitslaapkamer. Tenminste dat hoop ik dat ik daar lig en niet in het mortuarium, is dat wel het geval dan wil ik graag gecremeerd worden en bij de afterparty wijn en bitterballen. (oowh wat zijn we weer luguber bezig.) Wat zal mijn moeder toch weer blij zijn met mij als ze dit leest, sorry mam…