Blog

Assistentie-bel in het verpleeghuis.

Enkele weken geleden werkte ik op een verpleeghuis. Nu ben ik niet zo’n fan van dagdiensten, maar goed ik vind het soms wel leuk om is te doen. Het is een groot huis en we waren met 23 zorgverleners, de dagstart was er niet. Schijnbaar vind niemand het hier de moeite waard om even met elkaar af te stemmen. Goed dat zal wel een ziekenhuis kwaaltje zijn dat we af stemmen. Dus toen ik goed en wel aan de slag was wist ik nog geen fluit van de patiënten. Maar goed ik ben een zorgverlener die niet voor een gat te vangen is dus dan maar zorg met de computer voor mijn neus …

Agressie
Ik loop de kamer op bij een patiënt die delirant is, das niet bijzonder alleen de minuut dat ik mezelf voorstelde, kwam hij naar me toe en greep me bij de strot. “Je gaat dood” waren zijn woorden waarna hij kracht begon te zetten. Ik druk op de gele knop en maak een assistentie oproep. Zachtjes, maar zeker begin ik te handelen zoals wegdraaien, druk uitoefenen tussen de duim en vingers. Uiteindelijk toen dat niet werkte, ben ik op zijn tenen gaan staan. Nu ben ik lomp en groot dus dat was zeker mijn voordeel. Hij liet los en ik kon draaien.

Naar buiten kon ik niet, dus liep ik naar zijn zithoek. Waar de beste man een mes vandaan had weet niet maar hij had hem. Voor het eerst in mijn carrière dacht ik: “Wat er nu met die patiënt gebeurd boeit me niet, eigen veiligheid eerst.” Ik schrik nog wel is van die gedachten want het is zo onnatuurlijk om die gedachten te voelen in een verpleeghuis. Maar goed dat mes, ik moest er wat mee, mijn telefoon rammelt in mijn zak. Het waren de collega’s die me belde, ze hebben de assistentie-bel gezien, maar in plaats van erop af te rennen begonnen ze me te bellen. Over precies dat kwaaltje wil ik het even met jullie hebben.

zorg, ellende, vaccinatie en de overheid.

Na mijn avontuur als patiënt werd het heel even stil. Ik heb het heel druk gehad en dit jaar was nog gekker dan 2020. Want dames en heren wat hebben we voor bagger jaar hebben we achter de rug, kijk ik naar mezelf dan ben ik uitgescholden, het vertrouwen kwijt in de overheid door de bezuinigingen in de zorg die er aan komen en ‘ik doe niet meer mee’. Kijk ik ben niet degene die jullie gaat zeggen dat jullie een booster prik moeten gaan halen. Ook ben ik niet degene die zegt dat jullie prik één en twee moeten gaan halen.

Er is na mijn foto dat ik een booster vaccinatie heel wat shit op mij afgevuurd. Shit die ik mijns inziens niet eens verdien. Toen ik de eerste twee prikken kreeg? Was er nog geen spraken van een QR-code! Er was geen sprake van dat mensen ergens niet meer naar binnen mochten, toen hoorde ik ook niets over 3G en 2G. Het enige waarom ik die prikken heb laten zetten was omdat ik met eigen ogen zag hoe ziek mensen er van konden zijn. Ja, ik weet dat ik alleen het ergste van het ergste heb gezien. Ik heb de snotneuzen en kuchjes niet gehoord.

Nee, bij ons lag de zeehonden crèche van Pieterburen aan 15 liter zuurstof. Dus nee, de shit die ik over me heen kreeg door dat sommige van jullie zeiden:. “Je bent een vuil schaap”, “laag van je dat je reclame maakt voor de overheid”, “je zou voor moeten komen bij het tribunaal”, “vuile k@nker landverrader”. Sorry ik vind het onterecht. De opzet van Broeder Sjuul was om een inkijkje te geven in mijn leven als zorgverlener. Ja, ik heb me laten vaccineren. Nee, dat deed ik niet omdat ik me gedwongen voelde.

Iedere zorgverlener die ik de afgelopen weken heb gezien als patiënt kan dit beamen. Ik ben schijt eigenwijs, ik zoek alles op en er gebeurt niets met mij waar ik niet eerst heel zorgvuldig onderzoek naar gedaan heb. Ik bemoei me met het werk van mijn collega’s die voor me moeten zorgen. Dat doe ik ook met artsen, ik denk mee en dan niet op de leuke manier…

‘Die dikke’ Zo noemde de stagiair mij.

Jup, ik ben zo leuk met stagiaires. De relatie stagebegeleider – stagiair is er een waar ik een gruwelijke pesthekel aan heb. Ik ben nooit echt leuk begeleidt. Aan de ene kant is dat iets waar ik zelf wat aan had kunnen doen en de andere kant. Ja, hoe zeg je dat netjes? Mijn sommige van mijn stagebegeleiders gingen niet per auto of per fiets naar huis. Maar per bezem.

Ik wil niet zo zijn, maar vandaag krijg ik als Zzp’er een stagiair in mijn poten gedrukt. Met de mededeling dat hij vandaag met mij loopt. Ik probeer te protesteren, maar de leidinggevende beent al weg, ja en nu? Natuurlijk, Ik vraag hem wat hij al mag, en hij zucht. Ja, Ik weet echt wel hoe rot het is als je voor de achthonderdste keer op moet dreunen wat je wel mag en wat niet. De kunst als stagiair is dan ook dat te doen met een glimlach.

We beginnen dus aan ons rondje. Ik ben al 45 minuten vriendelijk geweest voor twaalf uur ’s middags dat is dus een persoonlijk record. Ik ben namelijk een ochtend broeder met een humeur om op te schieten. Dat heb ik al sinds mijn elfde levensjaar en bijna twaalf jaar later nog steeds. Maar die dagdiensten moeten soms ook om ook respect te houden voor je dag en avond collega’s. Net als dat veel van die collega’s met een uzi in hun rug worden gedwongen om een nachtdienst te draaien.

De drukte voorbij – zorginfarct

Even over het zorginfarct, we staan volgens mij nu echt stil, de patiënt stroom is gestold. Het geld is op voor zzp’ers en de teams zijn nu echt overbelast. De koek is compleet op, ik hoor steeds meer collega’s vallen en niet meer opstaan. Ik schrijf dit niet om te klagen dat ik niet voldoende werk heb. Want tot eind dit jaar heb ik mijn werk al rond. Maar ik schrijf dit wel om u (als lezer) een hart onder de riem te steken. Ik had u graag gezegd: “hou nog even vol want het is bijna over”. Als ik dat zeg zou ik liegen tegen u, en dat verdient u niet. U hebt namelijk de afgelopen jaren sinds 2006 een uitzonderlijke prestatie geleverd.

Maasstad ziekenhuis hou je vast.

Ik mag eindelijk slapen, laat ik het anders zeggen: ‘ik ga slapen’. Als jullie dit lezen denk ik dat ik al wel op de recovery zal liggen. In normaal Nederlands is dat de uitslaapkamer. Tenminste dat hoop ik dat ik daar lig en niet in het mortuarium, is dat wel het geval dan wil ik graag gecremeerd worden en bij de afterparty wijn en bitterballen. (oowh wat zijn we weer luguber bezig.) Wat zal mijn moeder toch weer blij zijn met mij als ze dit leest, sorry mam…

Het applaus verstomde

Eén paar dagen geleden zat ik in de zaal bij prof. dr. Erik Johan Anton Scherder, voor wie deze held niet kent? Vinden jullie hier zijn wikipedia pagina. Deze man heeft voor elkaar gekregen, ‘wat heeft die oude man voor elkaar gekregen?’ Mij laten snappen wat er gebeurt met de hersenen van een ouder persoon.…
Lees verder

Als we willen dat mensen met dementie weer deel gaan nemen, laten we dan ook stoppen met kleinschalig wonen.

LinkedIn staat er vol mee, de sloten moeten van de deur… Veel verzorgende en verpleegkundige zijn er net zo sceptisch over als dat ik het ben. Want ja wie gaat er opdraaien als iemand aan de wandel gaat. Begin dit jaar maakte ik mijn keus: “Ik niet meer, per 2022 leg ik de taken in…
Lees verder

werken naar de normen, ik heb het belooft!

Laten we even heel duidelijk zijn, iedere zorgverlener kent deze regels toch wel? Geen lange nagels, lange mouwen en sierraden om. Onder sierraden valt ook het horloge ondanks het een smartwatch is. Ik kom uit een wereld waar JCI de scepter zwaaide, het is wel het meest zware keurmerk dat de VVT en het ziekenhuis…
Lees verder

De verjaardag van Joop

Ik zie twee hele hoopvolle ogen, Joop is een beetje dement, klein beetje maar hoor… Zei hij terwijl hij met een lepel bezig was het slot van zijn kamer te halen. Hij is bijna jarig, het enige wat hij wil zijn alle drie zijn kinderen in zijn armen sluiten. Ik herinner me vorig jaar nog,…
Lees verder

Wild west in het loonse land.

Achter mij hoor ik een hoop herrie, een meisjes stem die gilt: “Hij heeft een auto open gebroken.” bij mij gaan nu alle alarmbellen af, ik sta op en kijk om een hoekje hoe het meisje naar de lange jongen rent. Wild gebarend, het kleine jongetje komt er achteraan rennen met iets in zijn handen en hij schreeuwt: “Er ligt er nog zo één in die auto.”

Meest gelezen