Johanna Cornelia Broer, we noemen haar Jo. Het is een patiënt die ik niet snel zal vergeten, dit was een dame die altijd heel zelfstandig is geweest en door een CVA in de elektrische rolstoel kwam te zitten. Jo en ik moesten erg aan elkaar wennen, maar toen we door die fase heen waren konden we het over alles hebben.
Zo stond ik haar te wassen, omdat haar CAD had gelekt en schijnbaar trok ik aan haar schaamhaar. Jo is zoals ze het zelf noemt nogal een spektakel, met heel veel spek. Andere woorden, nogal een corpulente dame met weinig zicht. Van boven klok: “Godverdomme je doet me zeer, bietje voorzichtig met die oude brievenbus, er is al 40 jaar geen post meer geweest.”
Ik ben niet snel onder de indruk.
Ik kom omhoog en zeg: “Ik zie het, het net appelmoes als je die 40 jaar laat staan groeit er ook haar op.” zei ik met een stalen gezicht. Het duurde even voor de opmerking viel en ze zet het op een lachen, de rest van die week heb ik dat aan moeten horen. Sinds dat moment heb ik alleen maar lof van haar gehad over mijn werk.
Maar goed Jo is halfzijdig verlamd, een paralyse. Ik ben er bekend mee dat mensen soms kramp kunnen krijgen in die kant omdat die spieren niks meer gewend zijn. Dus die nacht belt ze en ze schreeuwt het uit van de pijn in haar been, ik zal jullie de scheldwoorden besparen maar Jo heeft een groter scheldwoordenboek dan dat ik zelf heb.
Dus ik naar Jo, en ik duw op de spier waarvan ik het aannemelijk vond dat die in de kramp geschoten zat. Het gevloek werd harder en dat was voor mij het teken dat ik de juiste te pakken had. Zo ben ik begonnen met doorbewegen, na vijf minuten werd ze rustiger en na tien minuten was het zo goed als over.
‘Ik kan iedere dag het verschil voor iemand maken’
Doorbewegen is geen standaard meer.
Zelf heb ik dat doorbewegen niet geleerd op school, schijnbaar was dit vroeger wel een vak maar ik heb het nooit gehad. Waar ik het dan wel heb geleerd? Van een stokoude pleeg van de Neuro afdeling. Die samen met mij op de IC heeft ondersteund tijdens de pandemie, die heeft mij alle tips en trucs geleerd die ik tot nu toe nog steeds gebruik.
Voor mij is het geen standaard zorg, meestal zelfs alleen voorbehouden aan een fysio om die opdracht aan ons te geven. Maar ik ga geen fysio bellen om 03:00 ’s nachts om te vragen, dus ik doe wat ik voor mezelf kan verantwoorden.
Jo stuurde iedereen op me af.
Na een aantal nachten heerlijk vrij te zijn geweest kwam ik op de afdeling terug en werd ik belaagd met collega’s die vroegen wat ik nu precies gedaan had bij haar. Ze had tegen de dagploeg gezegd dat ik magische vingers had, je kunt je voorstellen dat die op zijn minst bedacht hadden dat ik die vrouw gemasseerd had. (Als je overigens bedacht had dat ik met mijn vingers in de appelmoes gezeten had dan heb je een hele verkeerde gedachten gang.)
Samen met de collega’s ben ik naar Jo toe gelopen om te laten zien wat ik had gedaan die nacht tegen de kramp. Verteld waar ze op moesten letten en dat ze vooral niet geforceerd moesten gaan staan duwen want dat je dan van alles stuk maakte, al die spieren en gewrichten doen zelf het werk als je maar weet welke standen en bewegingen je moest maken.
Kaartje van familie
De week erop ontving ik een kaartje van de familie van Jo, als bedankje voor de goede zorg. Jo had het verhaal verteld en zo is het balletje gaan rollen. Eén van de kleinkinderen is via Tiktok op Broeder Sjuul gekomen en zo via instagram op mijn website waar mijn adres dan weer vermeld staat omdat ik dat verplicht ben te vermelden.
Het kaartje staat nog steeds op mijn boekenkast. Bij Jo? Daar werk ik al weer eventjes niet meer, maar toch is het een soort trofee dat kaartje! Want ik heb bereikt wat ik wilde bereiken: ‘Ik kan iedere dag het verschil maken’
