Dit voelt een beetje als uit de kast komen, en dan niet het leuke regenboogvlaggetje, 10.000 luchtballonnen en eenhoorn uit de kast komen. Als kind is de alternatieve geneeswijze een beetje door mijn strot geduwd door mijn grootouders. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik een kleine afkeer heb ontwikkeld tegen de SANO-druppels, de zout pilletjes en het pendelen.
In deze blog kom ik dus een soort van uit de kast en het voelt een beetje dubbel om dit verhaal op papier te zetten. Deze blog kent dan ook 15 of 16 verschillende versies voordat jij dit als lezer onder ogen krijgt. Want ik wil dit vertellen, niet omdat ik ineens pro alternatief geworden ben, maar wel omdat ik een hele bijzondere ervaring heb gehad.
Om te beginnen gaan we terug naar de jongere jaren van Broeder Sjuul.
Als puber heb ik het erg lastig gehad met mezelf en de wereld om mij heen. Ik ben homoseksueel en daar schaam ik me niet voor. Toch heeft een mens maar een bepaald draagvermogen en daar ben ik ver overheen gegaan in die tijd. Ik heb best wat pesterijen geïncasseerd en ik heb leuke muurtjes om mezelf heen gebouwd.
Toen ik een jaar of zestien was, klapte er iets in mijn hoofd. Ik werd depressief en heb in die tijd aardig wat psychologen en psychiaters versleten. Helaas heb ik het vermogen om mezelf razendsnel aan te passen aan een situatie en exact te doen wat de ander van mij verwacht. Na 11 maanden met drie keer in de week therapie kwam ik erachter dat niemand mij kon helpen behalve ikzelf. Ik ben gaan vechten om mijn kop boven water te houden. Dat jaar heb ik zo goed als verdrongen. Het is een zwarte bladzijde uit een boek dat ik er niet uit kan trekken, maar ik lees het ook niet meer terug.
Wat ik overgehouden heb aan dat jaar? Eén flinke tik en een paarse draak die één of twee keer per jaar terugkomt van vakantie en op een niet hele zachtzinnige wijze mijn leven weer binnenkomt. Dat heb ik geaccepteerd. Ik denk namelijk dat ik daar nooit echt meer vanaf ga komen. Dus de paarse draak en ik leven één of twee keer per jaar samen en hebben de afspraak dat die mij op mijn werk niet lastigvalt en dat ik braaf de tijd uitzit wanneer die aanwezig is.
“Mien, waar is mijn feestneus.”
Mien is een patiënt uit het verpleeghuis waar ik op dit moment werk. En als ik op dit moment zeg, dan is dat niet NU. Wanneer jullie dit verhaal lezen, is dit alles al lang en breed voorbij. Maar goed, het is hartje zomer, bloedheet en mijn paarse draak is denk ik vergeten langs te komen dit voorjaar, want ik heb hem nog niet gezien.
Ik loop de kamer van Mien in en ze zegt: “Daar is die weer, mijn vriendje met zijn rode klompjes.” Mien en ik zijn een beetje water en vuur, maar we kunnen wel goed door een deur. Ze is wat alternatief en zoals ik dat net al heb benoemd, daar heb ik een kleine antipathie tegen ontwikkeld. Ik loop naar Mien toe en geef een hand. Dat doe ik altijd en dat is ook het startschot van het zorgmoment. Ze is de laatste die ik naar bed help en dan is het de rest van de nacht alarmeringen lopen.
Het moment dat ze mijn hand pakt, trekt ze eigenlijk direct terug. Ik krijg een heel moeilijk gevoel in mijn keel en kijk haar wat vreemd aan. “Mien, wat is er?” Ineens wordt ze een beetje streng en ernstig. Ze zegt: “Ga eens zitten,” en natuurlijk doe ik wat me gevraagd wordt. Ze legt haar hand op mijn knie en wat er daar is gebeurd, dat weet ik niet. Maar die brok in mijn keel kwam los en ineens lopen de tranen over mijn wangen. Het waren trouwens niet de tranen die je normaal bij oudere mensen in de ogen ziet van ontroering bij een concert van André Rieu. Het waren de tranen van een kleuter die dikke snottebellen staat te blazen.
Nog steeds weet ik niet hoe, wat en waarom, want voordat ik die kamer instapte, was er niets met me aan de hand. Ik heb niets meegemaakt waarvan ik kon bedenken dat het me aangreep. Wat ik wel weet, is dat ik zelden heb gehuild of mijn eigen emotie heb getoond wanneer ik mijn uniform aan heb. Dat is mijn harnas.
Harnas aan en gaan!
Voor wie me op TikTok volgt, weet dat ik een uniform aan heb om afstand te kunnen creëren. Afstand die ik nodig heb om mijn werk goed te kunnen doen. Lees: die IK nodig heb. Dus nu niet allemaal vallen over het feit dat ik zou verwachten dat het voor jullie hetzelfde werkt. Tussen uniform aan en uniform uit zit een wereld van verschil. Het zijn als het ware twee verschillende mensen.
Sorry!
Ik verontschuldig me naar Mien toe en verlaat de kamer, huilend. Waarom? Geen idee! Ik bel mijn collega of ze Mien op bed wil helpen, en ik heb mezelf opgesloten in de medicatiekast om de pillen van de volgende dag in de bakjes te stoppen. Nog steeds huilend.
De dag erna was alles weer een beetje rustig en ik zag er als een berg tegenop om die kamer in te stappen, maar ik deed het toch! Ik geef haar een hand en ze zegt: “Beter! Kom, ik wil naar bed.” De zorg verliep verder zoals het normaal ook ging en toen ik mezelf om wilde draaien, zei ze: “Juul?” “Ja, Mien?” “Je zult moeten leren dat je leven niet over rozengeur en maneschijn gaat, maar het komt wel goed.”
“Dankjewel Mien, slaap lekker.” Zo ben ik naar buiten gelopen!
Side note:
Nogmaals wil ik benoemen dat ik niet ineens zweverig ben geworden. Ik heb nog steeds niet het alternatieve omarmd, maar ik wilde jullie deze gebeurtenis niet onthouden. Ik heb ooit beloofd alles te schrijven wat ik meemaak, en dus ook dit.
