Iets wat in de VVT toch wel een beetje te wensen overlaat is het ergonomisch werken. Dat kost mij mijn rug. Ik schrijf dit omdat ik de laatste weken vooral in het verpleeghuis ergens tegenaan loop, het was niet mijn rug die me in de steek liet maar die van mijn wat oudere collega. Toch als ik 5 nachten heb gewerkt dan hoor ik mijn rug fluisteren: “wil je dit alsjeblieft nooit meer doen?”.
We kunnen zo veel.
Samen met Sandra loop ik over de gangen, eigenlijk hoor ik hier alleen te lopen en zij in het gebouw naast mij. Maar we hebben besloten dat we met elkaar oplopen en samen ons werk doen, dat is het sleutelwoord voor deze locatie! Samen! Ik draai namelijk drie keer 20 appartementen, zij twee keer 15 en één keer 17. Dat is zo verschrikkelijk veel en dan kan je bedenken: “het is nacht, ze slapen.” Maar veelal is niets minder waar, dit huis kan verschrikkelijk spoken en dat is niet altijd even grappig.
Op de zes afdelingen help ik aan het begin van de nacht nog vijf mensen naar bed. Ik moet dan bukken, rekken mezelf in een hoekje persen en het enige dat ik me kan bedenken is: ‘sorry, ergonomisch werken is zoveel meer dan het glijlaken en een tillift.’
Thuis wat eigenlijk een instelling is.
Vaak als ik vertel wat er mis gaat dan hoor ik: ‘ja maar het is het huis van de cliënt’. Ik ben gestopt met vertellen dat het een instelling is en dat die mensen hier wonen, omdat ze een te grote zorgindicatie hadden voor thuis. Thuis is op dit moment een instelling waar ik werk en waar ik ook moet kunnen werken zonder dat het mij mijn rug kost.
Daarom ben ik een voorstander van organisaties die eerst naar de wensen en behoefte van een zorgverlener luisteren en pas dan kijken hoe ze een cliënt tegemoet kunnen komen.
Simpele voorbeelden?
Ligt jullie incontinentiemateriaal op de kamers? Waar ligt dat dan? In het bedtafeltje, de kledingkast, badkamerkastje? Ligt dat boven of onderin? Of ligt het waar het hoort in het midden zodat de zorgverleners niet hoeven te bukken? Voor er nu familieleden zijn die gaan steigeren, wij hebben vaak drie keer per dienst een wissel van het incontinentiemateriaal als je dan leest dat ik drie keer 20 woningen heb moet je even nagaan hoe vaak wij moeten bukken.
Bedden tegen de muur? Tenzij je organisatie beschikt over Hilrom bedden met grote wielen zou ik het persoonlijk geweldig vinden dat ik niet steeds met mijn volle gewicht aan een bed hoef te hangen voor ik het kreng in beweging heb. Aan beide zijde toegankelijk en dat betekent ook geen vaste nachtkastjes, maar een op wieltjes waar ik een duw tegen hoef te geven en hij is weg.
Geen zeil, alsjeblieft geen zeil… Net als voor tapijt zijn onze hulpmiddelen niet gemaakt voor zeil, een harde ondergrond dat betekent PVC of Laminaat, misschien een gietvloer? Maar op zeil duw ik me met een lift drie slagen in de rondte.
Kleine aanpassingen eerst.
Maak één plek waar alles ligt, in het midden zodat je er vanaf een gehurkte houding nog bij kan. Het liefst in de badkamer en alsjeblieft zorg dat er handschoen dispensers hangen zodat we eindelijk van de handschoenen op de verwarming af komen. Warmte en handschoenen gaan niet samen, het droogt uit en het wordt poreus is mij ooit verteld in de opleiding.
Laten we ze gewoon aan de muur hangen zodat we wat beter overal bij kunnen en dat het overal op iedere kamer hetzelfde is.
op neer, op en weer neer
Voor Sandra had het een mooie optie geweest, zij schoot door haar rug bij de zoveelste keer bukken. Het management? Dat luisterde natuurlijk niet, want het is niet huiselijk. Klopt, dat wij goed werken, dat hoort namelijk bij het stuk INSTELLING! Ziekteverzuim? 6 weken.
