Broeder Sjuul schreef:
Vindt hier de nieuwste blogs van Broeder Sjuul over alles wat hij meemaakt in de zorg.
Daar is die weer, terug van zijn pauze.
Het is al weer een hele poos geleden dat ik heb geschreven, ik hing mijn blog tijdelijk aan de wilgen. Het is even goed geweest, en dat was maar goed ook. Het begon allemaal hier op Broeder Sjuul, ik schreef met zo ontzettend veel plezier over mijn werk en over alles wat ik meemaakte. Maar wat als er ineens niets meer gebeurt of het is te lastig om er iets over te schrijven.
Tussen wal en schip, ze mocht nog niet sterven.
Ze ligt voor me in bed, een echte tussen wal
Hoe rapporteren jij en je collega’s?
Niet om het een of ander, maar rapporteren doen we
Waarom bestaat er geen protocol voor na de dood?
Je gaat je moeder verliezen, dat is zeker. De woorden
Assistentie-bel in het verpleeghuis.
Enkele weken geleden werkte ik op een verpleeghuis. Nu ben ik niet zo’n fan van dagdiensten, maar goed ik vind het soms wel leuk om is te doen. Het is een groot huis en we waren met 23 zorgverleners, de dagstart was er niet. Schijnbaar vind niemand het hier de moeite waard om even met elkaar af te stemmen. Goed dat zal wel een ziekenhuis kwaaltje zijn dat we af stemmen. Dus toen ik goed en wel aan de slag was wist ik nog geen fluit van de patiënten. Maar goed ik ben een zorgverlener die niet voor een gat te vangen is dus dan maar zorg met de computer voor mijn neus …
Agressie
Ik loop de kamer op bij een patiënt die delirant is, das niet bijzonder alleen de minuut dat ik mezelf voorstelde, kwam hij naar me toe en greep me bij de strot. “Je gaat dood” waren zijn woorden waarna hij kracht begon te zetten. Ik druk op de gele knop en maak een assistentie oproep. Zachtjes, maar zeker begin ik te handelen zoals wegdraaien, druk uitoefenen tussen de duim en vingers. Uiteindelijk toen dat niet werkte, ben ik op zijn tenen gaan staan. Nu ben ik lomp en groot dus dat was zeker mijn voordeel. Hij liet los en ik kon draaien.
Naar buiten kon ik niet, dus liep ik naar zijn zithoek. Waar de beste man een mes vandaan had weet niet maar hij had hem. Voor het eerst in mijn carrière dacht ik: “Wat er nu met die patiënt gebeurd boeit me niet, eigen veiligheid eerst.” Ik schrik nog wel is van die gedachten want het is zo onnatuurlijk om die gedachten te voelen in een verpleeghuis. Maar goed dat mes, ik moest er wat mee, mijn telefoon rammelt in mijn zak. Het waren de collega’s die me belde, ze hebben de assistentie-bel gezien, maar in plaats van erop af te rennen begonnen ze me te bellen. Over precies dat kwaaltje wil ik het even met jullie hebben.