“Hoi” zeg ik, ik steek mijn hand uit (dat mocht toen nog). Hij pakt mijn hand vast en knijpt een soort van net iets te hard tijdens het handen schudden. Marius is een jongen van 26, nog aan het studeren en daarnaast mantelzorger voor zijn terminale vriendin. Marius is een slimme jongen die bedrijfseconomie studeert aan een universiteit. Het is dus best een slimme gozer, anders dan ik verwacht had stond hij met beide benen tot zijn enkels in de klei. Geen poespas, geen mooie en dure woorden, gewoon normaal.
Zoals het hartje thuis tikt.
Het is nogal wat, weten dat er een dag is dat je niet meer wakker word. Ik vind het nogal een eng idee, gek eigenlijk… Marion (de vriendin van Marius) heeft ernstig en terminaal hartfalen. Eerst werd er met regelmaat behandeld, maar als ik haar verhaal hoorde was dat allemaal dweilen met de kraan open.
Wat ze precies had moet ik jullie schuldig blijven, het was een aandoening met zo’n fantastische niet te onthouden naam. Maar omdat dit al wat langer geleden is kan ik haar dossier ook niet meer oproepen uit mijn systeem. Dat hangt ergens vergrendeld in de bijlage van mijn EPD. De angst van Marius was dat hij haar dood in bed aan zou treffen. Dood gaan naast je man terwijl die ligt te slapen. Het lijkt me erg traumatisch, daarom ben ik er. Ik heb de schone taak om af en toe even te controleren of haar hart nog klopt. Natuurlijk ben ik er ook om, mocht het nodig zijn, medicatie toe te dienen. Maar de hoofd taak is om het overlijden te monitoren. De eerste nachten was het een bijzondere situatie.
Ik zou daar in de dienstvorm slaap- waaknacht draaien, dat betekent dat ik daar dus word geacht om te slapen. Nou ik kan u vertellen ik ben nogal een vervelende slaper op vreemde plekken, dus dat lukte niet. Daarin tegen heb ik wel heel de nacht de tijd om naar lekkende kranen, krakende balken en suizende wind te luisteren. Om 3 uur loop ik naar boven, controle of ze nog leeft. Nou ik trof je beiden aan, levend rechtop in bed. Ze waren geschrokken van de voetstappen die de trap op kwamen, dat waren ze niet gewend. Daar hebben we toch wel om gelachen, dit hield nog 3 nachten zo aan en toen sliepen ze al door toen ik om 3 uur mijn controle deed.
Nog een aantal weken zo door.
Je zag de enkels steeds dikker worden, de donkere kringen onder haar ogen worden zwart/grijs. Je zag haar met de dag slechter worden. Zoals bij veel van mijn terminale gesprekken volgde er vele gesprekken. Met de begrafenis ondernemer, de verzekeringsagent, maar vooral met elkaar. Soms hoorde ik ze boven lachen, soms hoorde ik ze samen huilen. Het blijft bijzonder zo’n Naderende dood, maar het lijkt me ontzettend eng om te weten dat je leven ieder moment klaar zou kunnen zijn. Het is exact 3 weken na het starten van de zorg als ik om 3 uur ’s nacht de laatste keer de trap op klim. Ik schijn mijn lichtje op het dekbed, ik zie haar borst niet meer bewegen. Haar hand in de zijne gevouwen. Over heel haar gezicht lag een vriendelijk en vredige rust.
Langzaam loop ik naar Marius, ik maak hem wakker. Het enige wat hij zei toen hij me zag: “Ik weet het ze leeft niet meer, ik heb er over gedroomd. In mijn droom zei ik ‘ga maar schat het is goed’ en ze ging.”
Samen hebben we even gekeken. Het zijn de kleine momenten die het maken.
