Daar gaat ze dan, Lucia de Berk. Voor de kranten altijd “Lucia de B.” genoemd, alsof ze een crimineel rappertje was. Maar wie een beetje weet hoe het zat, weet ook: ze was geen moordenaar. Ze was een verpleegkundige die door statistieken en tunnelvisie kapotgemaakt is.
Zes jaar vastgezet. Niet voor een fout, niet voor een misdrijf, maar omdat het wiskundig gezien “niet kon” dat er zoveel overlijdens waren tijdens haar diensten. Lucia kreeg uiteindelijk gelijk, veel te laat natuurlijk.
Want hoe maak je verloren jaren goed? Hoe maak je een kapotgemaakte naam weer heel? Dat doe je niet. En nu is ze overleden. 63 jaar. Niet meer om zich te verdedigen, niet meer om te wijzen op de fouten, maar hopelijk eindelijk een beetje rust.
En weet je wat?
Misschien is dat het ergste van alles: dat een verpleegkundige die haar leven gaf aan de zorg, uiteindelijk beroemder werd door een rechtszaak dan door haar werk. Een soort beroemdheid tegen wil en dank. Geen lintje, geen bloemen, maar koppen in de krant. Lucia, jij hebt je naam nooit helemaal kunnen terugpakken.
Maar wij kunnen hem wél blijven zeggen zonder schaamte. Niet als de “seriemoordenaar”, die het niet was, maar als de verpleegkundige die liet zien hoe gevaarlijk het is als we cijfers belangrijker maken dan mensen.
Rust zacht.
En mocht er toch een hemel bestaan: hopelijk zit jij daar niet op een wolkje met een harp, maar op een grote bladblazer gewoon om de boel vanaf daarboven eens flink wakker te blazen.
