Je kent het wel. Je bent al bij drie cliënten te laat, de wijkauto klinkt alsof hij elk moment uit elkaar dondert, je maag knort omdat je niet hebt kunnen ontbijten, en daar staat-ie dan: een leerling.
Glanzende ogen. Notitieblokje in de aanslag. Klaar om de mooiste kant van de zorg te ontdekken. En dan denk je: welkom in de realiteit. Hier leer je vooral dat de schoolboeken een utopie zijn en dat we hier een regel hebben en dat is: Gaat het niet zoals het moet, dan moet het wel zoals het gaat..
Maar laat ik eerlijk zijn: zij zijn onze toekomst. En als we ze alleen maar mee laten lopen in de chaos, haken ze af voor ze überhaupt weten hoe mooi het werk kán zijn. Dus ja, hoe verleidelijk het ook is om ze alleen maar te laten zien hoe je met twee handen tegelijk probeert te bellen, rapporteren en katheteriseren, we moeten ook de tijd nemen om te vragen:
“Wat wil je leren? Wat moet je vanuit school laten zien? En wat wil je straks aan het eind van je stage kunnen zeggen dat je onder de knie hebt?”
En nee, niet in smart, gewoon in menselijkheid, uit interesse. En laten we niet doen alsof het begeleiden van leerlingen een bijzaak is. Want als we nu die tijd niet maken, hebben we straks helemaal niemand meer in dit geweldige vak. Dan staat er gewoon niemand meer achter je aan met dat notitieblokje.
Dus, tips uit de praktijk (niet uit de beleidsboekjes):
- Vraag vanaf dag één naar hun leerdoelen. (Serieus, anders laten ze jou raden en dat kost nog meer tijd.)
- Laat ze fouten maken. (Beter dat ze nu leren dat je handschoenen niet mag hergebruiken, dan over vijf jaar in hun eigen wijkteam.)
- Wees eerlijk over hoe de zorg écht is. Geen regenboogpraatjes, maar: “Het is mooi werk, maar je gaat kapot als je jezelf vergeet.”
En ja, soms gaat dat gesprek over leren midden in een woonkamer waar de kat op je tas kakt, de alarmering van de volgende cliënt al gaat en je telefoon voor de vijfde keer vandaag “Onbekend nummer” laat zien.
Maar ook dát is de zorg. En misschien is dat wel de belangrijkste les die we leerlingen moeten meegeven: het echte werk is chaotisch, rauw, soms lachwekkend en soms om te janken, maar het is het mooiste vak van deze hele wereld.
