Logo
Search
Close this search box.

KLEDING

Het is een klein kind-jeugdtrauma, kleding. Hoewel mijn uniform jas als ijzer pantser om mij valt, is dat met mijn normale kleding absoluut niet. Mijn uniformen zitten als gegoten, het vormt een schild tegen alle gevoelssituaties in mijn werk. Ik koop die dingen daarvoor ook, mijn nieuwe uniformen zijn wit met diepblauw, gek eigenlijk want mijn logo en website is voornamelijk rood.

vier volle jaren heb ik dit moment voor me uit geschoven, mijn privé kleding brengt namelijk nogal wat nare herinneringen bij me naar boven. Als kind mocht ik kleding uitzoeken bij van Cranenbroek, daar kun je relatief goedkoop kleding kopen. Het is niet mijn ouders hun schuld zij probeerde ons alles te geven en draaide elk dubbeltje om, ik denk dat iedere ouder dat wel herkent. Ik liep nooit voor gek verder hoor maar de spijkerbroeken waren altijd die stugge vormloze egaal spijkerstof niet weg te slijten ondingen. Mijn klasgenootjes liepen in merkkleding met spijkerstofprintjes, je weet wel die lichtere plekken in je broeken. T-shirten kwamen daar ook vandaan, het was degelijk spul want hoe hard ik ook mijn best deed die meuk ging nooit kapot.

Eeuwige strijd met maten

Naast dat trauma heb ik er nog een, namelijk mijn maat. Vanaf een jaar of 10 ging ik van kinder maat naar de volwassen maten, op zijn zachtst gezegd was ik nogal stevig dus van maat S ging ik vrij snel naar maat M, de meeste van mijn klasgenootjes liepen toen nog in de kinder maten. Inmiddels hebben de meeste een maat M, ik groeide ondertussen door naar maar L en XL… Nu heb ik XL en XXL (ligt aan de pasvorm.) Door de jaren lijkt het wel of ik steeds dikker en dikker wordt, ik weeg al 4 jaar hetzelfde, alleen het cijfer achter de komma verspringt met enige regelmaat.

Broeken zijn idem dito van maatje W30 naar W34 en door naar W36 of W38, dat ligt er net aan hoe opgezet mijn buik die dag is. De meeste klasgenootjes bleven op W30 hangen, misschien W32 maar dan houd het wel op. Ik ben nooit slank geweest en hoe hard ik het probeer het enige wat minder past is mijn zelfbeeld in dat lichaam wat eigenlijk gewoon zijn eigen naadje naait.

Dan toch niet.

vier jaar geleden kocht ik de laatste broek en het laatste shirt, dit nadat de verkoopster aan kwam met: “Sorry meneer groter dan dit hebben we niet, misschien moet u het bij een grote maten winkel proberen.” Was ik toch met mijn stomme hoofd zo’n mode poppetjes winkel ingelopen. Woest was ik het “Dan toch niet, ik wil geen kleding meer kopen. Ik haat het die winkels met muziek en felle spots in de paskamer waar je als man lekker je cup A kan bekijken en iedere pigment vlek 4x gorter lijkt, iedere puist lijkt op een vulkaan. Sterf de dievenmoord met je kleding”. Het oudste in mijn kledingkast is 12 jaar oud, een oversized verfspatten shirt van de coolcat en dat van 4 jaar geleden was een korte broek met een te krap T-shirt.

Tijd voor nieuw

Ik kan niet op feestjes komen in mijn uniform, al voel ik me daar in zeker het meest zelfverzekerd. Niemand die mij vertelt dat ik er niet uit zie, ik voel me dan niet dik maar juist heel stoer. Waarschijnlijk omdat mijn uniform een status symbool is, niemand die dat zomaar aan gaat trekken.

Toch werd mijn kledingkast erg slecht, gaten vielen in de shirts. Ik groeide logischerwijs uit bepaalde kleding stukken maar ik verrekte het om naar een winkel te gaan, ik wil niet gecomfronteerd worden met de jeugd die net als de tv’s steeds platter lijken te worden, nog even en dan zie je ze achter een straat lantaarn niet meer staan. Ik kan het niet anders dan mooi vinden omdat het iets is wat ik diep in mijn hart, heel diep in mijn hart graag zou willen maar weet dat met deze bouw ik dat nooit zal worden.

Op ten duur vrat ik helemaal niks meer.

Het ging zelfs zo ver dat ik dagen niet wilde eten, ik at misschien 2 boterhammen per 72 uur verder niks meer. Ik heb heel diep gezeten, ik hield me voor dat ik moest afvallen. Helaas hoe harder ik ging sporten, en hoe minder ik at hoe verder ik opblies. Blaadjes sla, na het eten voelde ik me verschrikkelijk en was ik eigenlijk heel boos want ik moest dunner. Die tijd is trouwens wel voorbij want ik kan mezelf nu volvreten, ook niet goed maar oké dat is me prima. Ik ga nu liever dood met een gevulde buik dan met een hongerig gevoel.

Vandaag toch mijn kledingkast vernieuwd.

Vandaag ben ik naar Breda geweest om weer door die hel van winkels te worstelen, mijn kast is echt nodig aan vervanging toe. Maar nu sta ik wat zelfverzekerder in die winkel, ik zie mensen nog steeds kijken maar het boeit me weinig. Het maakt niet meer uit wat ze zeggen, het is goed zo in het pashokje probeer ik alleen naar het kleding stuk te kijken en niet naar die plekjes op mijn reet of op mijn rug. Ik probeer die cup A wat nu geen cup A meer is maar wat platter, meer puber borsten maar te negeren. Ook ik mag er zijn en ik hoef me niet alleen zelfverzekerd te voelen in mijn uniform dat mag ik ook met mijn privé kleding.

Broeder Sjuul

Broeder Sjuul

Ik ben Julian Hooikaas, 25 jaar oud en werkzaam in de zorg. Ik schrijf de leuke, maar ook de minder leuke gebeurtenissen in mijn vak op. Je leest ze hier voor mij is het een uitlaatklep en mijn steun en toeverlaat af en toe.

Over Mij

foutje ontdekt?

Oeps Foutje? Heb jij een foutje ontdekt in mijn blog? Ik ben natuurlijk gewoon een mens en ik maak ook schrijffouten, wil je zo aardig zijn om mij een mailtje te sturen? Info@broedersjuul.nl

Cookies voor Broeder Sjuul.

Koekje erbij?

Hoi, wat leuk dat je mijn site bezoekt. Laten we een koekje erbij nemen. Cookies zijn belangrijk om mijn website te laten werken. Daarom vraag ik je om akkoord te gaan met de cookies, ga je niet akkoord? Dan wordt je automatisch doorgestuurd naar Google en kun je Broeder Sjuul niet gebruiken.