“Grafkanker pleuriszooi” mijn patiënt is gefrustreerd en slaat met zijn hand tegen de deur. Resultaat? Kapotte klauw en een gat in de deur. Deze jongen is 25 en woont samen met Rosalie een oud collega van mij. Ze zijn voor elkaar gemaakt maar binnen nu en drie maanden is het een einde oefening en ze blijft alleen achter. Hij heeft een kale kop van de chemo, ingevallen gezicht en hij is moe. Zij is lang, blond en in de bloei van haar leven.
Jongeren zijn vaak erg gefrustreerd, “zoveel klootzakken op deze aarde, waarom ik!” De frustratie is onderdeel van een veel groter geheel namelijk een rouwproces. als ik in de ogen kijk van deze jongen zie ik puur verdriet en frustratie. Gelukkig sta ik er buiten en zieke mensen zijn voor mij patiënten, maar ik zou hetzelfde doen als ik word opgegeven.
Uit zijn hand begint langzaam bloed te druppelen, hij kijkt er een beetje hulpeloos naar. Dan begint hij hard te huilen, snottebel blazend zit hij als hulpeloos hoopje op bed. Ik heb één zwak, jankende mannen daar kan ik niet tegen dus ik slik. Even kijk ik het een paar seconden aan. Zacht loop naar hem toe en ga voor hem op de grond zitten, of hij het merkt geen idee eigenlijk en ik kijk naar zijn kapotte hand.
Het is geen diepe wond, maar goed het zal wel ontsmet moeten worden. Door de hoge dosering van de chemo is het infectie gevaar best nog wel in hogere maten aanwezig.
Wonden verbinden.
Langzaam pak ik zijn hand, pas toen schrok hij uit zijn tranen. Ik zeg zacht: “Dit moeten we wel schoon maken en verbinden anders gaat het infecteren.” Ik vind zijn uitbarsting niet gek, ik denk dat ik alles kort en klein had geslagen als ik in zijn schoenen had gestaan. Rosalie kon het niet aanzien, ze begon te vloeken op hem toen ze het zag. “Roos kappen nou!” zeg ik heel resoluut, “ga even koffie maken, ik kom zo.”
Ze kent me gelukkig wat beter en neemt mijn blik en woorden serieus. Ik begin met de wond te ontsmetten, ooit de behoefte gevoeld om een volwassenen te laten gillen? Probeer jodium in een wond en geheid heb je resultaat. Daarna doe ik er braaf wat verband omheen en zeg dat hij als hij de volgende keer iets wil slopen dat beter kan doen met een bokshandschoen, bij die opmerking moest hij glimlachen.
Privé en professioneel door elkaar
Ik probeer zo min mogelijk zorg te verlenen bij bekende van mij, maar Rosalie smeekte het me bijna. Dus moet ik dan nee zeggen? Lijkt me niet toch? Als ik beneden ben zie ik Roos als een soort pandabeer (lijk bleek met zwarte mascara vlekken rond haar ogen) bij het koffiezet apparaat staan. Ik schenk koffie in, of nou ja koffie? Roos en haar vriend drinken geen koffie. Dus koffie zetten is niet haar sterkste vak. Toen ik het lepeltje erin stopte werd dat nog net niet opgelost zo sterk was die koffie. Na een slok dacht ik dat mijn complete gebit en tong afstierven.
Een tijdje kijken we elkaar aan, quasi lollig probeer ik: “lust je een stukje bamboe?” Ze kijkt me niet begrijpend aan, ik wijs op de spiegel en toen ze keek moest ze heel hard lachen. “Ach als dit voorbij is kan ik mezelf voor een miljoen verhuren aan de dierentuin als panda.” Nog harder begonnen we te lachen. Roos je komt er wel, het is zwaar ik weet het. Maar maak alsjeblieft geen ruzie want de laatste maanden zijn ook de laatste momenten dat jullie herinneringen kunnen maken. Haar vriend had achter de deur staan luisteren, ik stapte naar achteren en gebaarde dat hij naar haar toe moest. Een mooi gezicht twee lieve jongen mensen die zielsveel van elkaar houden. Maar elkaar zouden verliezen in een veel te korte tijd.
