Jomanda is er niets bij, ik schrijf vandaag over mijn onderbuikgevoel en hoe mij dat meermaals heeft gered. Nou eigenlijk heeft het patiënten gered, in 98% durf ik zonder enige vorm van zekerheid te zeggen: ‘Het gaat niet goed met iemand!’ In het vak noemen we dat het ‘niet pluis gevoel’, het is dat gevoel dat mijn patiënten beschermd tegen onnodig afwachten.
Dat zelfde gevoel heb ik ook bij de jaarwisseling, al van kleins af aan heb ik of een goed gevoel over het aankomende jaar of juist niet. Meestal bekruipt me dat gevoel in November en dat blijft, afgelopen jaar had ik eigenlijk wel een uitzonderlijk goed jaar. Ik heb de liefde gevonden, mijn werk loopt lekker en ik heb mega veel en mooie feedback gehad over mijn werk. Daarnaast heb ik weer met geweldige patiënten mogen werken en natuurlijk weer genoeg meegemaakt.
ik heb een heel apart gevoel van binnen.
20 december 2023 reed richting mijn werk voor een van de laatste diensten. Zo reed ik met een gangetje van 30 kilometer per uur in een andere auto, stom! Ik kreeg mijn auto simpelweg niet meer op tijd geremd, ik had mijn telefoon niet vast maar trok op uit stilstand en ja in combinatie met een nat wegdek is dat helaas het einde geworden van Nysa. Als je nu denkt: “who the F is that?” Zo heb ik mijn auto genoemd bij aankoop, ja die dingen hebben bij mij een naam.
Maar goed ik ben op mijn werk gekomen en ik heb gewoon gewerkt, de inzittende van de auto voor mij zijn opgehaald en naar huis gegaan. Spierpijn en veel schrik, maar dan begint het circus. 23 december zou ik mijn groot ouders ophalen voor een etentje, 24 december zou ik met mijn vriend naar zijn opa en oma gaan. Met schaamrood op mijn kaken moest ik bekennen dat ik mijn auto aan puin gereden had. Nou ja puin ik vond het wel mee vallen. Na kerst kwam er een schade expert, die belde mij op en binnen 10 minuten tijd legde die uit dat hij de auto per opbod zou neerzetten want waarschijnlijk was die total los. Daarbij melde hij dat hij pas 8 januari weer aan het werk was. Toen begon het wachten, ondertussen auto’s kijken en proef rijden.
Na veel wachten
Na veel wachten kreeg ik eindelijk te horen dat de auto inderdaad total los was, economisch althans. Binnen 48 uur werd mijn nieuwe bolide geleverd bij de garage en zo ging ik na een maand zonder auto weer de weg op. Binnen 24 uur raak ik een stoeprandje, het was glad en het stoeprandje won het van mijn onderste draagarm op rechts. Dus mijn auto mocht weer mee op de auto ambulance en staat op het moment van schrijven in een opslag ergen 100 km verderop. Ik verwacht natuurlijk dat het een arm is zo groot als de auto zelf. Het ding is nog geen 50 cm en kost op inkoop 80 euro.
als je dacht dat het daar bij bleef?
We zijn 18 dagen in 2024 aan de gang, ik ben twee glazen armer, mijn lievelingsvaas is gesneuveld en de gierige Hollander die ik ben had 8 liter met wasverzachter gekocht. Dus dat heb ik in de kast gestapeld, alleen dacht het plankje in de kast: “Ik ben moe, pleurt op met je 8 liter!” zodat ik vervolgens midden in de nacht rechtop in mijn nest zat omdat er 10 flessen wasverzachter op de grond kletterde.
Om het nog mooier te maken lag ik gisteren nadat ik die auto had op laten takelen in bed, lees een bed van 2 meter breed, als je in bed ligt dan lig ik links en mijn vriend heb ik naar de rechterkant gebonjourd. Maar die was gewoon thuis bij zijn moeder, in mijn slaap had ik mezelf een paar keer omgedraaid schijnbaar en lag ik anderhalve meter verderop. Half wakker wilde ik mezelf nog eens omdraaien, kan je vertellen! Groningen heeft nog nooit zo’n harde aardschok gehad, Ameide heeft nog heel de week tsunami alarm.
Mijn tandafdrukken zitten in het nachtkastje maar goed ik was wel direct klaar wakker om te gaan werken!
Als dit de voorboden is voor heel 2024…
We zijn 18 dagen onderweg lieve lezers, 18 dagen en ik ben inmiddels rijp op afgevoerd te worden met een valium in mijn mik, een zetpil in mijn reet, een borrel, een peuk en een sexy vestje met gespen waarin ik mezelf heel de dag mag knuffelen in zo’n kamer met kussens aan de muren.
