Lieve allemaal, De andere kant van de zorg – daar sta ik nu. Gisteren kwam voor mij de zon even niet meer op.
Een heel belangrijk persoon in mijn leven is met spoed opgenomen. En dit keer niet als broeder aan het bed, maar als naaste stond ik er, machteloos, zoekend, hopend dat het goed zou komen.
Het voelt gek om dit te schrijven, want normaal deel ik verhalen vanuit mijn werk. Maar nu zit ik aan de andere kant. Nu ben ik niet de zorgverlener, maar de partner. En geloof me: dat is een heel ander soort spanning.
Ik word aan alle kanten gesteund door de mensen die dichtbij me staan, en dat is een enorme troost. Maar ik moet eerlijk zijn: schrijven lukt me nu even niet. De woorden voelen te zwaar, de emoties te groot.
Daarom vraag ik jullie: steek een kaarsje aan.
Denk even aan mij en mijn partner. En denk vooral ook aan de mensen van het Radboud, die erger hebben kunnen voorkomen. Want dankzij hen is er nog hoop.
Ik kom terug met verhalen, dat beloof ik. Maar nu even niet.
Nu ben ik geen broeder.
Nu ben ik gewoon iemand die zijn partner bij staat in deze moeilijke strijd!
