Ze ligt voor me in bed, een echte tussen wal en schip patiënt. Te goed om te sterven, te slecht voor het leven. Ze is klaar, dat weet ze zeker! De afgelopen maanden liep ze de deuren van de oncologie afdeling plat, maar nu zijn alle opties weg. Alles is geprobeerd om het leven van deze vrouw te rekken, maar nu is ze klaar.
Het is klaar, ze wil sterven
‘S nachts zegt ze: “Wanneer ben ik nou eindelijk klaar? Ik wil rust.” De terminaal verklaring is afgegeven, dat betekent dat ik hier maximaal drie maanden kom zitten. Maar alles in mijn lijf zegt me dat het nog wel is negen maanden kan gaan duren, doodziek. Het zou niet mijn voorkeur hebben laat dat duidelijk zijn, maar als zorgverlener blijf ik op de vlakte. De kleinste ‘slip of the tongue’ maakt me tegenwoordig al medeplichtig.
De artsen willen niet aan euthanasie want ondanks dat ze uitbehandeld is, is ‘rust’ geen indicatie om het leven te beëindigen. Gelukkig maar, anders werden de wachtlijsten van depressieve tieners niet meer te overzien. Palliatieve sedatie is nog niet bespreekbaar, daarvoor is ze nog te goed. Deze dame valt net overal buiten en mocht dus nog niet sterven. Klaar met het leven, wetend dat je komt te overlijden, wetend welke strijd je al hebt geleverd.
Zoeken naar mogelijkheden,
In de tijd dat ze werd behandeld zocht haar echtgenoot een ‘leuk blond ding’ zoals ze dat zelf altijd zei. Ze was dus kinderloos, alleen, gescheiden en klaar met het leven. Tijdens de nachten die ze vaak wakker lag hebben we gezocht naar mogelijkheden. Uiteindelijk kwam ook het gesprek over zelfdoding, ik heb aangegeven dat als ze daar over dacht ik wettelijk verplicht ben om dat te melden. Diep van binnen deed het me ontzettend zeer om dit te moeten zeggen, want in heel veel gevallen is zelfdoding niet de oplossing. Het was een twee strijd voor mij, want in haar geval snapte ik het ergens ook wel weer. Alleen mag ik iemand er niet toe aanzetten, ik mag het niet verheerlijken, ik mag niet zeggen dat ik begrijp dat ze wil sterven. Maar diep van binnen deed ik dat wel!
Ik wil wel heel duidelijk melden dat ik het niet snap als mensen in het trapgat zichzelf verhangen, voor de trein stappen of op een andere manier zichzelf van het leven beroven wanneer ze niet terminaal zijn. Loop je met deze gevoelens, of ken je iemand met deze gevoelens kun je bellen met telefoonnummer: 0800-0113. Kijk voor meer informatie op: 113 zelfmoord preventie
Begrijp me niet verkeerd, maar ik heb een hart.
Toch heb ik haar op het hart gedrukt dat als ik haar zou helpen op wat voor manier dan ook, ik zou gaan voor dood door schuld, nalatigheid of erger… Moord. Dus dat ik haar niet ging helpen en ook geen informatie kon delen. De weken erna werd het weer rustig en hoorde ik haar nergens meer over, tot ik afgebeld werd. Ik vroeg de dame aan de andere kant van de lijn: “overleden?”, geen gekke vraag als je terminale zorg doet. Stiekem wist ik echt wel dat ze zou sterven aan suïcide, zo’n onderbuik gevoel had ik. Maar een onderbuik gevoel alleen is niet voldoende om stappen te ondernemen. Ik ben nog naar de begrafenis geweest. Daarna sloot ik het af.
Zo vaak die vraag,
Het gebeurt veel dat patiënten vragen: “kun je me geen spuitje geven?” of “kun je me geen pilletje geven zodat ik sterf?”. Je moet wel een ontzettend dikke huid hebben als je daar niet van verschiet, vaak is benoemen dat ik voor dood door schuld of nalatigheid wordt veroordeeld voldoende om patiënten de mond te snoeren. Maar natuurlijk gun ik ze een mens waardig einde en als dat is door het zelf te doen dan vind ik echt dat daar oog voor moet zijn! Dat we daar begeleiding in kunnen geven en dat iemand op leeftijd of terminaal ziek die keuze kan maken, zonder eerst twee jaar doorgelicht te worden door een psychiater om ondragelijk lijden vast te stellen.
Ik realiseer me dat ik deze mening voor eenieder verschillend is, het spijt me dan ook als ik hiermee een gevoelig onderwerp aansnijd. De afweging ligt voor mij bij wat ik zelf zou willen, maar ook dat het mijn beslissing mag zijn. Ik besef mij dat er mensen zijn die daar anders over denken en ik respecteer ook hun keuzes.
