Na mijn avontuur als patiënt werd het heel even stil. Ik heb het heel druk gehad en dit jaar was nog gekker dan 2020. Want dames en heren wat hebben we voor bagger jaar hebben we achter de rug, kijk ik naar mezelf dan ben ik uitgescholden, het vertrouwen kwijt in de overheid door de bezuinigingen in de zorg die er aan komen en ‘ik doe niet meer mee’. Kijk ik ben niet degene die jullie gaat zeggen dat jullie een booster prik moeten gaan halen. Ook ben ik niet degene die zegt dat jullie prik één en twee moeten gaan halen.
Bak ellende over me heen.
Er is na mijn foto dat ik een booster vaccinatie heel wat shit op mij afgevuurd. Shit die ik mijns inziens niet eens verdien. Toen ik de eerste twee prikken kreeg? Was er nog geen spraken van een QR-code! Er was geen sprake van dat mensen ergens niet meer naar binnen mochten, toen hoorde ik ook niets over 3G en 2G. Het enige waarom ik die prikken heb laten zetten was omdat ik met eigen ogen zag hoe ziek mensen er van konden zijn. Ja, ik weet dat ik alleen het ergste van het ergste heb gezien. Ik heb de snotneuzen en kuchjes niet gehoord.
Nee, bij ons lag de zeehonden crèche van Pieterburen aan 15 liter zuurstof. Dus nee, de shit die ik over me heen kreeg door dat sommige van jullie zeiden:. “Je bent een vuil schaap”, “laag van je dat je reclame maakt voor de overheid”, “je zou voor moeten komen bij het tribunaal”, “vuile k@nker landverrader”. Sorry ik vind het onterecht. De opzet van Broeder Sjuul was om een inkijkje te geven in mijn leven als zorgverlener. Ja, ik heb me laten vaccineren. Nee, dat deed ik niet omdat ik me gedwongen voelde.
Ik als patiënt is een ware hel.
Iedere zorgverlener die ik de afgelopen weken heb gezien als patiënt kan dit beamen. Ik ben schijt eigenwijs, ik zoek alles op en er gebeurt niets met mij waar ik niet eerst heel zorgvuldig onderzoek naar gedaan heb. Ik bemoei me met het werk van mijn collega’s die voor me moeten zorgen. Dat doe ik ook met artsen, ik denk mee en dan niet op de leuke manier…
Kortom, ik ben een pest patiënt om voor te moeten zorgen. Dus stel hé met alle dat onderliggend lijden wat ik heb en wat er in de familieanamnese voor komt. En ik zou bij die hele kleine groep horen die er wel ziek van wordt en 15 liter zuurstof nodig hebben gehad. Of ik zou er zo ziek van zijn geworden dat ik überhaupt opgenomen moet worden beloof ik plechtig dat ik binnen 48 uur een hele ziekenhuis afdeling overspannen thuis heb zitten. Dat doe ik mijn collega’s niet aan, nu niet, nooit niet.
Ik ben de laatste die jou gaat vertellen dat je die prik moet nemen, maar als je twijfelt leg ik het je graag uit zodat je een goed besluit kan nemen.
Vaccinatie
Nee, ik ben niet degene die jou gaat vertellen dat je jezelf moet laten prikken, want het is jouw keuze. Ik ben ook niet degene die je gaat zeggen dat je blind op de overheid moet varen. Want bij iedere persconferentie vraag ik me af waar ik die nummers en modellen terug kan vinden waar het OMT mee rekent. Waarschijnlijk zoek ik niet op de juiste plek. Dus als één van jullie dat wel weet dan hoor ik dat graag.
Maar twijfel je of je die prik wel of niet neemt? Dan wil ik het je best uitleggen! Op dat moment wil ik samen met je gaan zitten met een bak koffie of een kop thee om je uit te leggen: Dat je geen chip ingespoten krijgt, dan wil ik je uitleggen wat de gevaren zijn, maar ook hoe dat vaccin werkt in gewoon grijpbaar Nederlands of desnoods Engels (al is dat steenkolenengels). Want twijfels zijn er om weg te nemen waarna jij zelf een keuze kan maken.
Horror beelden
Om die horror beelden uit de eerste golf te vergeten is heel wat alcohol nodig. Ja, dames, heren en nader te specificeren geslachten, alcohol want melk lost ook geen pest op. Ik draag die beelden mee, net als heel veel van mijn collega’s. Waarschijnlijk als ik in 2063 met pensioen ga en Facebook me herinnerd aan dit tijdperk? Dan zal ik die beelden terug kunnen halen en er weer emotioneel van worden.
Vertrouwen
Maar als je het mij vraagt? Dan heb ik geen vertrouwen in een overheid die na deze twee loodzware jaren en de vele die ervoor zaten het nog in zijn hersenpot haalt om op onze zorg te bezuinigen. Oh, wacht ik mag van de NOS geen bezuinigen zeggen want we gaan een het kosten terugdringen. Volgens mij is dat een nieuw woord voor wat we toen kende als het massa-ontslag van de Helpende Zorg en Welzijn. Die na twee jaar studie er met zijn alle uitgewipt zijn alsof ze oud vuil waren.
Ik ben verdrietig hierom, eigenlijk boos… Want ik weet dat het kosten besparen niet gebeurt bij de manager van de manager en daar de manager van met zijn baas. Ze gaan korten op personeelsbezetting aan het bed. Hun korte niet op de prijs van dossiers. Ze korte niet op de kwaliteitsverpleegkundige die sinds haar afstuderen nog geen fatsoenlijke wasbeurt heeft gegeven omdat ze kwaliteit moet waarborgen, ze gaan niet korte op de mensen die het beleid maken.
Jullie mogen best weten dat D66 voor mij hoge ogen heeft gegooid altijd, omdat in hun programma’s de zorg altijd goed naar voren komt, dat zegt nu niet dat mijn stem naar hun ging dit keer. Maar ik ben diep teleurgesteld, want hoe haal je het in je botte hoofd om de zorgkosten terug te gaan dringen, maar nog steeds het falende systeem niet aan te passen.
Anderhalf jaar geleden zat ik op de stoel bij Op1
Voor iedereen die nu denkt dat ik bijgedraaid ben, nee; ik heb nog steeds dezelfde mening over ‘ik doe niet meer mee’, nog steeds dezelfde mening over de beleidsmakers, nog dezelfde mening over het salaris dat we verdienen. Wat ik toen zei geld nog steeds, ik blijf kritisch… We kunnen als zorgverleners goed zelf nadenken, ik heb geen beleidsmaker of belevingsgerichte zorg consulent nodig. Ik heb nu zoveel huizen en ziekenhuizen gehad dat ik wel echt in weet te spelen op wat mij word gevraagd. Daar heb ik die mensen helemaal niet voor nodig, want ik ben toch een zelfdenkend mens? Ik ben er zo klaar mee, al dat gezeik over zorgkosten…
Ja, zorg is duur en het is hun eigen schuld, dan hadden ze het niet in de marktwerking moeten stoppen. Stelletje sukkels die dat bedacht hebben, nog zo’n leuk voorbeeld, wie gaat zich in godsnaam in een studieschuld stoppen om daarna jezelf de rest van je leven de pleuris te rennen op een afdeling. Dan ben je toch niet goed? Of wel soms? Ik kan volmondig beamen dat ik trouwens inderdaad niet goed ben, maar ik wel hersenen dat heeft de MRI-scan bevestigd. Ze zitten alleen nog wel in de verpakking dus of ik ze ook gebruik is een ander verhaal.
Nu wil ik bijna zeggen: “ik doe niet meer mee”
In die tijd was ik boos op Famke Louise, maar nu wil ik het zelf bijna zeggen. “Ik doe niet meer mee aan de zorg,”. Het is makkelijker om nu te stoppen, lekker kaartjes knippen en stations omroepen bij de NS. Alhoewel, ik ben niet zo goed in het spelen van het spelletje: “trap de conducteur in elkaar”. Maar goed, het salaris is in ieder geval hoger en je hoeft niet met je handen in de Noro-poep van een patiënt, win- win toch? Maar dat zeg ik keihard terwijl ik diep in mijn hart echt wel weet dat ik niets anders wil dan voor mijn patiënten blijven zorgen. Want daar ligt mijn hart, niet bij de collega’s, niet bij het management, maar aan en in dat bed, daar ligt mijn hart, mijn zorghart.
Geschrokken?
Heb ik je nu laten schrikken met mijn getier? Dan moet ik het even nuanceren, want we hebben een dankbaar beroep. Ondanks dat de patiënten en familie het altijd beter weten. Ja, je krijgt wel is een grote mond, patiënten zullen je wel is vervloeken. Dat is in de VVT meer dan in het ziekenhuis, maar onthoud altijd goed. Ze zijn afhankelijk van je, en het spreekwoord luidt: “We kwetsen de mensen waar we het meest van houden”. Daar wil ik mee afsluiten, dit werk is soms ondankbaar, maar probeer altijd het lichtje te zijn in de meest moeilijke en donkere tijd van je patiënt.
En die mensen in Den Haag? Die zullen je leven lang gevaarlijk blijven, want ze hebben geen idee wat ze aan het doen zijn!
