Even over het zorginfarct, we staan volgens mij nu echt stil, de patiënt stroom is gestold. Het geld is op voor zzp’ers en de teams zijn nu echt overbelast. De koek is compleet op, ik hoor steeds meer collega’s vallen en niet meer opstaan. Ik schrijf dit niet om te klagen dat ik niet voldoende werk heb. Want tot eind dit jaar heb ik mijn werk al rond. Maar ik schrijf dit wel om u (als lezer) een hart onder de riem te steken. Ik had u graag gezegd: “hou nog even vol want het is bijna over”. Als ik dat zeg zou ik liegen tegen u, en dat verdient u niet. U hebt namelijk de afgelopen jaren sinds 2006 een uitzonderlijke prestatie geleverd.
Ik sta er om bekend dat ik me niet schaam om tegen de heilige huisjes te schoppen in de zorgwereld. Dus zo ook vandaag, lekker schoppen. Weet u nog dat ik u heb verteld over mijn loopbaan en dat ik zzp’er ben geworden.
Ik was er klaar mee.
Het gezeur van leidinggevende werd mij teveel. Daarnaast was ik er helemaal klaar mee dat iemand anders over mijn rooster ging. In vijfvoud kon ik een vrije dag aanvragen en pas die week werd er goedkeuring gegeven. De macht over mijn agenda wilde ik terug. Want het is te achterlijk voor woorden dat de planner beslist of ik morgen wel of niet naar de huisarts kan. Ik had een fulltime contract dat was voor mij vijf dagen per week. Ik werkte mezelf negen slagen in de rondte en er kon geen dankjewel vanaf. Toen ik op mijn vrije dagen terug kwam voor vergaderingen vond de leidinggevende dit ‘normaal’. Terwijl ik eigenlijk met mijn luie reet op de bank had willen zitten.
Twee op 190 patiënten
Het ergste vond ik nog wel dat normaal de bezetting twee verzorgende en één helpende behoorde te zijn. Mijn collega was zo ziek als een hond en lang met haar hoofd op het bureau. Ik heb haar om twaalf uur naar huis gestuurd en ik bleef achter met de helpende collega op 190 patiënten. Ik heb die nacht het vuur uit mijn sloffen gelopen, mijn collega trouwens ook. De volgende ochtend stond de zorgmanager voor mijn neus. Geen dankjewel, helemaal niets. Ik was woest, ik kon die vent wel wat. Ik vraag niet om opslag, ik vraag niet of ze met een orkest voor mijn deur wilde gaan staan. Eén simpel dankjewel of een bossie bloemen, wat mij part een doos Merci, al ben ik stik allergisch voor chocolade.
U zit in het zorginfarct, ik niet.
U bent de zorgverlener die last heeft van dit infarct, ik niet. Ik kan kiezen waar ik wil staan dus als ik niet meer wil stap ik over naar de volgende en ga daar weer doen waar ik goed in ben. Tot ik het zat word en raad eens? Dan stap ik weer lekker over. Ik vrees dat u niet die mogelijkheden heeft, daarom steek ik u het hart onder de riem. U verdient het om gezien te worden, voor u dadelijk naast mijn collega’s ligt die al omgevallen zijn.
Zorgmanagers
Mijn blog is niet de plek waar veel zorgmanagers kijken, het gemiddelde publiek staat net als ik aan het bed. Maar ik ga u een tip geven, er is namelijk maar één manier om dit personeelsprobleem op te lossen en dat is het openen van leerunits waar de school bij in zit. Waar de onzin ooit is verzonnen dat een stagiair boventallig moet staan en dus begeleid moet worden door een ‘gediplomeerde’, dat weet ik niet maar het is het begin van de ondergang geworden.
Het ministerie heeft de opleiding een ‘gewone’ Mbo-opleiding gemaakt, dat betekent dat iedere gek met zijn bevoegdheid les mag geven op een zorgopleiding. Maar vooral zich mag bemoeien met het lesprogramma, dat resulteert in een opleiding waar LOB (Loopbaan Oriënterende Begeleiding), daar kom ik zo nog even op terug, Burgerschap, ICT en nog een paar vakken waarvan ik zoiets heb ‘schrappen maar’ het orgaan ‘Mbo-raad‘ doet daar vrolijk aan mee. Het is werkelijk waar om de ogen uit je kop te schamen.
LOB
Nu ik toch aan het giften ben, LOB is een soort mentor klas, alleen nomen ze het nu weer anders. Kijk MBO is natuurlijk de opvolger van het VMBO maar om je vakken pakket nu door te schuiven. Ik heb les gehad hoe ik moest solliciteren. Dat terwijl de markt zo open ligt dat als ik ‘poep’ als motivatie opschrijf ik direct een baan als kwaliteitsverpleegkundige heb. Bij wijs van spreken natuurlijk. Maar een simpele “ik herken me in uw normen van de organisatie” of “Het lijkt me een enorme kans om mijzelf binnen uw organisatie in te zetten voor het welzijn van de patiënt.” dan kan ik je verzekeren, je kan op gesprek komen. Wat me niet geleerd is, dat is opkomen voor mezelf, hoe ik onderhandel over mijn salaris, hoe de vakbond werkt, wat de CAO is.
Op mijn school was LOB onlosmakelijk verbonden met Burgerschap, daar word je nu echt een betere burger van. Sorry, maar het is maatschappijleer wat er wordt gegeven, ik wil niet weer horen over de eerste en Tweede Kamer. Het enige wat ik toen wist was dat het enge mensen zijn die alles naar de Kaa eL Ote hebben geholpen, nu kun je denken, heb je weer zo’n VMBO’er met de mening over de politiek van lik mijn vestje. Klopt en ik ben er nog trots op ook, want ik kan bij mijn dood zeggen dat ik niet een hele sector om zeep heb gewerkt.
Terug naar de leerafdeling en het zorginfarct.
Snel nieuw personeel, dat bereiken we door terug te gaan naar ons oude stelsel. Je weet wel, zeven maanden naar school, vier maanden werken en les op locatie in de leerafdeling. De zorginstantie die de school betaald en begeleiden? Dat kan een vierdejaars HBO of MBO V ook, de verslagen nakijken? Dat kan een gediplomeerde, maar ook een student, die weten namelijk wat hun opdrachten inhouden. Vele malen beter dan dat ik als ‘niet schoolganger’ weet.
Willen we snel onze personeelsbestanden opvijzelen moeten we stoppen met de BOL en BBL en terug naar de inservice opleiding waarin je weer geleerd krijgt vanuit de praktijk en niet meer vanuit een geschreven curriculum die niet lekker aansluit op je praktijk. Zullen we gewoon een opleiding ontwikkelen waar je een basis verzorgende bent als je afstudeert en je jezelf daarna in zoveel maanden kan specialiseren in het onderwerp revalidatie, dementie, somatiek, psychiatrie of thuiszorg, dan kun je leren voor wat je leuk vind. In plaats van dat je voor alles leert en met 3 van de 5 settings geen hol aan vindt. Zo houd je het leren leuk, zo komen we aan nieuw personeel en lost het zorginfarct vanzelf op.
Opleidingsziekenhuis
Als we datzelfde gaan doen in het ziekenhuis waar je als je afstudeert gewoon een A verpleegkundige bent en daarna specialiseert in je afdeling dan kunnen we in kortere periode veel meer mensen opleiden, veel meer handen aan het bed en nu snij ik mezelf in de vingers, maar ook sneller af van zzp’ers waardoor organisaties geen schulden meer hoeven te maken. Maar de weg die we nu bewandelen met peperdure opleidingen, schulden en veel te veel uren maken voor weinig geld. Sorry maar dan kies ik er ook niet meer voor om in de zorg te werken.
zorgmanagers
Maar als u niets doet, dan gaat uw organisatie het heel zwaar krijgen de komende maanden tot jaren. Dus laten we nu is heel goed gaan kijken wat u kunt doen om sneller personeel te genereren, en als u niet weet hoe? Dan kom ik met liefde en plezier helpen echt waar… Want ik wil net als iedereen aan het bed dat we niet hoeven over te werken.
Dus stuur gerust een mailtje of bel me. Want samen moeten we nu echt aan de gang om dit probleem aan te pakken, anders sterven er net als bij een echt infarct toch echt onderdelen (organisaties) af. Die van u mag daar toch geen deel van uit maken?
