Ik mag eindelijk slapen, laat ik het anders zeggen: ‘ik ga slapen’. Als jullie dit lezen denk ik dat ik al wel op de recovery zal liggen. In normaal Nederlands is dat de uitslaapkamer. Tenminste dat hoop ik dat ik daar lig en niet in het mortuarium, is dat wel het geval dan wil ik graag gecremeerd worden en bij de afterparty wijn en bitterballen. (oowh wat zijn we weer luguber bezig.) Wat zal mijn moeder toch weer blij zijn met mij als ze dit leest, sorry mam…
Maar goed volgens mij lig ik nu de superknape OK assitent ten huwelijk te vragen en is de anastioloog de getuigen, alle gekheid op een stokje… Ik moet voor vier lullige verstandskiezen onder narcose omdat ik te bang ben dat er een vreemde in mijn bakkes gaat staan roeren met zijn tangen en scalpels.
180 miljoenjaar dezelfde.
Ik heb al sinds kinds af aan een kei leuke tandarts die ik met liefde en plezier Herma de Heks noem, niet omdat ze een heks is. Eigenlijk is het een schat van een vrouw, ze heeft alleen zo het verkeerde beroep. Ik zou met Herma best op een terras koffie kunnen drinken, maar dat beroep… Mij ooit zien rennen? Nou geloof me voor de tandarts doe ik het. Door de jaren heen ben ik Herma gaan vertrouwen, ze kan haar gang gaan zolang ze niet met die verdovingsspuit aan komt zetten want ik ben in staat om de bekleding van de behandelstoel te trekken.
De angst is er in de loop der jaren niet echt minder van geworden, misselijk, angstzweet en een extra betablokker om te zorgen dat ik geen halve hartaanval ontwikkel in die stoel. Want ja, dan heb ik medelijden met de arts die mij moet komen schouwen… Zeven kleuren stront omdat ik bij de tandarts ben. Genoeg gelachen, die angst voor de tandarts is echt niet leuk. Ik denk ook dat als Herma ooit met pensioen gaat (en ik vrees dat het eerder het geval is dan dat ik een kunstgebit heb) het een groot probleem word om een nieuwe te zoeken.
Ik heb 23 ziekenhuizen afgebelt
Dus ik ga onder narcose, want je dacht toch niet dat ik vier kiezen eruit laat snijden als ik bij kennis ben? De kans dat de kaakchirurg twee blauwe ballen en een gebroken neus er aan overhoud is vrij reeël. Nee geef mij maar gewoon een propofol cocktail en zorg dat ik niets mee maak. Maar in Nederland is dit niet echt een standaard gang van zaken, ik heb alles bij elkaar drie en een half uur aan de telefoon gehangen om bij het Maasstad in Rotterdam terecht te kunnen. Veel ziekenhuizen hebben een lange wachtrij, ik denk dat het iets met een virus te maken heeft maar goed wie zal het zeggen.
Uiteindelijk kon ik een paar weken terug trecht bij een vriendelijke kaakchirurg die me wel wilde helpen, gelukkig maar… Dus na twee scans en een gesprekje mocht ik dus komen, ja de komende dagen zal ik met een zere muil lopen. Dus als je me niet ziet lachen, dan heb ik of weer een zure dienst of ik heb gewoon een zere bakkes. Neem het me alsjeblieft niet kwalijk.
