De zorg is ook gewoon werken op déze dagen… Jawel, 5 december Sinterklaas, terwijl half Nederland op de bank zit te wachten met overspannen om opgefokte kinderen, zat ik in Rotterdam op mijn fiets. En eerlijk? Op zo’n dag als vandaag ben ik zéker niet de enige die op huisbezoek gaat, want ik had onderweg al meerdere Sinterklazen en Pieten gezien die nog harder moesten rennen dan ik om hun adressenlijstje af te werken.
De volgende cliënt op mijn rijtje? Een dame met een perfusorpomp. Ja, vraag me niet wie bedacht heeft om die in de wijk in te zetten… Maar goed! Ik moest de spuit klaar maken en de lijn wisselen. Niks spannends. Dacht ik.
Wanneer ik binnenkom, zit de huiskamer bomvol. De kleinkinderen vierden Sinterklaas bij oma, die op bed lag en voor wie ik dus even een spuit voor in de pomp moest klaarmaken. Twee hondjes renden door elkaar heen, duidelijk niet gediend van mijn witte tenue, en daar stond ik, midden in die woonkamer, als een soort verloren ziel in een gezellige puinhoop van, kinderen die zitten te wachten tot ook bij hun de ingehuurde klaas langs zou komen!
Ik pak mijn spullen en stuit op een probleem. Ik had compleet andere ampullen gekregen dan verwacht. Laten we zeggen: ik had de olifantenverpakking ontvangen. Geen ampul. Nee hoor, een flacon met zo’n rubberen dop. En als er iets is waar ik slecht op ga, dan is het wel het vacuüm doorbreken van zo’n dop. Dus daar sta ik: telefoon in de ene hand om het FK door te spitten, flacon in de andere hand, diep geconcentreerd. Je voelt hem al aankomen.
Er wordt op de deur geklopt. Hard geklopt. Zacht geklopt. De Pieten hadden de witte jas gespot, en vonden het een leuk idee om mij te laten schrikken. Ik schrok me wezenloos, flikkerde die flacon uit pure paniek uit mijn handen en jawel hoor: uit elkaar op de stenen tegels. Natuurlijk zijn die krengen gemaakt om een val van drie flatgebouwen te overleven, maar deze besloot ter plekke uit elkaar te springen. Op dat moment stappen de Pieten naar binnen, schrikt het ene hondje zich het apezuur en rent weg, de ander ren mijn kant op en… begint als een bezetene het gemorste medicijn op te likken.
Ik schrik nóg een keer. Want: olifantenverpakking. Klein hondje. Dus ik trek dat beest aan zijn halsband de lucht in om hem van de vloer te krijgen. De kinderen zagen een grote boze broeder die Froefroe ‘aan het ophangen’ was. Dus die kwamen krijsend op me af om hun hondje te bevrijden.
De Pieten stonden erbij alsof dit onderdeel was van hun avondprogramma. Sinterklaas stond héél hard zijn lach in te houden. En ik? Ik probeerde ondertussen ouders toe te spreken dat ze de kinderen moesten wegtrekken én de hond zo snel mogelijk naar de dierenkliniek moesten brengen, want ja: Froefroe had een likje met medicatie genomen die genoeg was om een pony rustig te krijgen.
Uiteindelijk kwam het goed. Froefroe leefde. De kinderen kregen hun cadeaus. Sinterklaas vertrok met een verhaal waar hij nog jáááren op kan teren. En ik? Ik had aan het einde van mijn route een flinke borrel verdiend.
Wat. Een. Avond.
