Nadat ik jullie via Facebook had verteld over Sander zijn telefoon, kwamen jullie massaal met reacties, adviezen, oplossingen en vooral een heleboel liefde. En dat deed me eerlijk gezegd ontzettend goed. Want als er iets is wat ik de afgelopen weken heb geleerd, is het dat mensen op de gekste manieren meeleven, en soms ook met de beste bedoelingen de vreemdste tips geven (“zet hem in rijst” stond zelfs tussen de suggesties, alsof het een natte telefoon was en geen afgesloten leven). En toen besefte ik: we praten veel over verzekeringen en uitvaarten, maar bijna nooit over hoe je je digitale nalatenschap regelt.
Maandag zat ik weer tegenover een Sander.
Nee, niet mijn Sander, die zit voor altijd in mijn hart, maar Sander van Digital Life Legacy.
Hij was toevallig in de buurt, en omdat ik niet ver van de A2 woon, stelde hij voor om even langs te komen.
Dus daar zaten we, aan mijn eettafel, gewapend met koffie, koeken en een onderwerp waar niemand over nadenkt: de digitale nalatenschap.
Hij vertelde over zijn werk, over de honderden telefoons die in lades en kasten belanden na iemands overlijden. Over nabestaanden die wanhopig proberen toegang te krijgen tot foto’s, notities en berichten, niet omdat ze willen snuffelen, maar omdat ze gewoon even willen vasthouden wat er nog is.
Iedereen denkt daar anders over.
Sommige mensen willen dat hun telefoon privé blijft, zelfs na hun dood.
En dat begrijp ik, want laten we eerlijk zijn: zo’n telefoon is allang geen apparaat meer om mee te bellen. Het is een dagboek, een fotoalbum, een bekentenisboek, een kapstok van herinneringen én stommiteiten.
Sander vertelde dat hij vaak op scholen presentaties geeft. Daar klinkt het dan keihard uit de klas: “Mijn ouders mogen echt niet in mijn telefoon!”
En ik snap dat. Als je zestien bent, hormonen die door je lijf gieren, je eerste liefde en waarschijnlijk ook je eerste gênante foto’s… ja, die telefoon is dan je koninkrijk.
En eerlijk is eerlijk: ik ben ook jong geweest. Er zit vast ergens een foto van mij in een tuinbroek waarvan ik hoop dat niemand die ooit nog terugvindt.
Geheimen
Maar het gaat verder dan pubers en hun geheimen.
Misschien heb je een affaire met de schoonmaakster (ik noem maar wat), of ben je een CEO die liever niet heeft dat je WhatsApp-geschiedenis uitlekt.
Of misschien is het allemaal veel simpeler: je hebt gesprekken, foto’s, spraakmemo’s, stukjes van jouw leven, en je wilt gewoon zelf bepalen wat daar na je dood mee gebeurt.
Toen zei Sander iets wat me raakte:
“Weet dat er dingen op die telefoon kunnen staan die je misschien helemaal niet wilt weten.”
En dat besef kwam binnen. Want ja, Sander en ik hadden ook ruzie.
Hij zal me vast een keer een eikel genoemd hebben.
Misschien staan er dingen op zijn telefoon die ik niet wil zien, maar weet je wat? Dat doet er allemaal niet meer toe…
In het ziekenhuis
Op die woensdagmiddag, vlak voordat het allemaal snel slechter ging, kon hij ja knikken en nee schudden.
Ik vroeg hem twee dingen: “Hou je nog van me?” en “Ben je boos op me?”
Hij knikte ja, en schudde nee.
Tranen liepen over zijn wangen, en dat moment draag ik sindsdien met me mee.
Want wat ik ook op die telefoon ga vinden, dat kwam allemaal vóór die twee antwoorden.
Toen het er écht toe deed, kon hij me duidelijk maken hoe hij over me dacht!
Dus ja, misschien vind ik straks iets wat ik liever niet zie.
Maar ik heb geen reden om boos te worden, niet op hem, niet op zijn foto, niet op zijn asbus.
Mijn boodschap:
Wat ik met deze blog wil zeggen: Schrijf het op. Weet je niet hoe? Nou geen zorgen! Digital Life Legacy heeft daar tips en trics voor: Zie hieronder! Je checklist voor digitale nalatenschap!
Wist je dat je op de website van Digital Life Legacy een kennisbank kan vinden met allerlei handige tips en trucs? Maar ook hoe je bepaalde sociale media stop kan zetten!
Want geloof me: als er iets is wat ik had willen voorkomen, is het het gevoel van machteloos voor een scherm staan, terwijl daarachter nog een stukje van je geliefde leeft.
Dus ja, ik ga de komende weken schrijven over dat digitale nalatenschap.
Over wat werkt, wat niet werkt, en vooral waarom het belangrijk is.
Niet omdat ik alles weet, maar omdat ik nu aan het denken ben gezet!
En omdat ik hoop dat jij straks niet met zo’n verdomde vergrendelde telefoon in je handen staat.
De telefoons van Sander zijn in ieder geval onderweg naar Maastricht! Ik heb er vertrouwen in zodat ik nog even een klein beetje Sander kan vasthouden!
