Rouwen doen we allemaal op onze eigen manier. Dus ik ook!
- Ik ben al langs de Lek gestekkerd – geen rust.
- Ik ben al op m’n werk geweest – geen rust.
- Ik ben al koffie wezen drinken – geen rust.
- Ik heb al een hele dag met m’n kop onder het kussen gelegen – geen rust.
- Ik heb al, vol zelfmedelijden als Bolletje Big, een bak ijs naar binnen zitten stampen – geen rust en wel maagzuur.
- Ik heb al gehuild – geen opluchting.
- Ik ben al boos geweest – dat luchtte even op, maar daarna moest ik de plant terugzetten die ik omver had gemept.
- Ik heb tegen ‘m gepraat – daar moet ik mee oppassen, anders denkt de buurvrouw dat ik stemmen hoor.
Dus wat doe je dan? Dan ga je typen. Schoolopdracht na schoolopdracht. Rust.
En eerlijk? Dat werkte beter dan therapie, want Word luistert zonder te oordelen. En ja hoor, nu is het zover…
Sander is officieel onderdeel geworden van mijn studie. Een klinische les over rouw, verpleegkundig leiderschap, e-health en kwaliteit van zorg. Die ik op ga nemen!
Sorry schat, maar je bent nu dus digitaal studiemateriaal. Toch nog een bijdrage aan mijn studie, zonder het zelf door te hebben. Het scheelt: ik kan hem niet meer lastigvallen met verhalen over incontinentiemateriaal, pussende wondzorg met maden of bloederige catheters, dus dan betrek ik hem maar zo in mijn werk.
Misschien kijkt hij ergens van boven en denkt hij: “Nou, jij kan ook écht overal een PowerPoint van maken.” Maar goed, zolang ik nog kan lachen om de chaos, gaat het wel. Want dat is het rare van rouw, het zit tussen een lach en een traan in.
De ene dag voel je je een stand-up comedian, de volgende dag een zak aardappelen.
En dat mag allemaal. Dus ik doe het op mijn manier: met koffie, zelfspot en te veel toetsenbordgeluid. Rouwen à la Sjuul, met een traan in het linkeroog en een glimlach in het rechter. 
