Je vergeet het nooit meer: de eerste keer dat je iemand een injectie moet geven.
Je handen klam, je hoofd vol protocollen, je hart in je keel. En dan die stem van je stagebegeleider, die letterlijk in je nek staat te hijgen: “Rustig, rustig, je kan dit.” Ja hoor, makkelijk praten, jij staat niet met een naald die langer lijkt dan een balpen boven iemands huid.
Ik weet nog dat ik dacht: als ik dit verknal, dan prik ik óf mezelf, óf de patiënt, óf allebei. Mijn handen trilden alsof ik net drie bakken koffie achterover had geslagen, mijn ogen zo gefocust dat ik bijna scheel keek. En ondertussen keek die arme patiënt me aan met een blik van: “Moet dit echt?” Ja, dit moest echt.
De eerste keer voelt alsof de hele wereld toekijkt. Alsof er een spotlight op jou en die naald staat. En dat je begeleider elk zweetdruppeltje noteert voor in je beoordeling. Je hoort jezelf hardop de stappen herhalen die je gisteravond in je hoofd honderd keer geoefend hebt:
“Goed ontsmetten, huid strak, 90 graden, rustig inspuiten…” Maar vanbinnen schreeuwt er alleen een stem: DOE HET GOED, DOE HET GOED, DOE HET GOED. En dan? Dat magische moment.
De naald gaat erin. Het voelt alsof je dwars door beton prikt, maar daar zit je dan. Het spuitje leeg, het gaasje erop, en… klaar. En wat zegt je stagebegeleider?
“Nou, dat ging prima.” Prima? Prima?! Ik heb net gevochten tegen mijn eigen zenuwen, ik heb drie jaar van mijn leven korter geleefd van de stress, en jij noemt het “prima”.
Maar eerlijk: ze had gelijk. Het was prima. Want de patiënt leefde nog, ik had niemand geperforeerd behalve de bedoeling, en ik had mijn eerste injectie overleefd.
En nu, jaren later, prik ik alsof het niets is. Handen steady, routine in mijn hoofd, soms zelfs een grapje tussendoor om de spanning bij de patiënt weg te nemen. Maar die eerste keer? Die vergeet ik nooit. Die eerste keer maakte me duidelijk dat fouten maken niet het einde van de wereld is, dat zenuwen erbij horen, en dat vertrouwen in jezelf soms pas komt nádat je het gedaan hebt.
Misschien is dat wel de mooiste les die ik van mijn eerste injectie heb geleerd:
We leren allemaal door te doen. Door bang te zijn, door te zweten, door te bibberen… en tóch die naald te zetten.
