En toen had ik ineens bloemen. Niet omdat ik jarig ben. Niet omdat ik geslaagd ben. Maar omdat iemand het nodig vond om een autoruit in te slaan. En dat zegt veel over wat een goede leidinggevende in de zorg betekent.
Vorige week werd ons wijkkantoor gebeld met een vrij simpele vraag: “Hoort deze auto met kenteken [vul in] bij jullie?” Ja dus. En wat bleek? Raam kapot. Ingeslagen. Waarom? Geen idee.
In onze auto’s ligt niks van waarde. Geen laptops, geen telefoons, geen gouden koffiebekers. Alleen een doos handschoenen. Flinke buit dus, als je toevallig op zoek bent naar een proper paar latexjes in maat M. Maar ja, geen buit dus. Wel een hoop rotzooi.
En nóg meer geregel. Verzekering, vervanging, verslag hier, melding daar… Zorg verlenen is soms makkelijker dan een auto-inbraak afhandelen.
Vandaag was de nabespreking. En daar stond hij. De Baas. (Ja, met hoofdletter. Want hij weet dat ik hem zo noem.) Met een prachtige bos bloemen in zijn hand. En een taart erbij. Gewoon, om me te bedanken voor het regelen. Voor het opvangen. Voor het schakelen.
En nu ga ik iets doen wat ik zelden doe: Een beetje sentimenteel zijn. Ik ga hem niet taggen, want hij weet zelf wel wie hij is. Maar ik ga wel zeggen wat ik voel:
Ik ben blij dat hij mijn leidinggevende is. Omdat hij niet boven het team staat, maar er in, omdat hij niet alleen praat over “samen doen”, maar het ook doet, omdat hij weet wat er speelt, omdat hij luistert, omdat hij ziet. De zorg is soms chaotisch, lelijk, onvoorspelbaar.
Dan is het fijn als je een baas hebt die met twee schouders mee tilt en je niet laat spartelen in het moeras van protocollen, maar gewoon zegt: “Wat heb je nodig?” Dus… vandaag geen mop, geen maatschappelijk statement, geen maatschappelijk sarcasme. Vandaag gewoon bloemen, en dankbaarheid.
Want leidinggevenden zoals deze zijn goud waard.
