Wat maakt iemand nou een goede zorgverlener?
Goede vraag. Kreeg ik dus vorige week voor m’n kiezen. Klinkt simpel, maar dat ding bleef me de hele week achtervolgen. Alsof mijn brein ’s nachts ook even wilde reflecteren met een kop thee erbij.
“Wat maakt iemand nou een goede zorgverlener?” Goede vraag. Kreeg ik dus vorige week voor m’n kiezen. Klinkt simpel, maar dat ding bleef me de hele week achtervolgen. Alsof mijn brein ’s nachts ook even wilde reflecteren met een kop thee erbij.
Wanneer bén je eigenlijk goed in dit vak?
Je zou zeggen: kennis. Anatomie, fysiologie, pathologie, farmacologie, ja hoor, ik weet heus wel waar de lever zit en hoe een lisdiureticum werkt. Maar maakt dat mij automatisch een goede zorgverlener? Of gaat het om de zachtere kant? Dat je aardig bent. Empathisch. Meelevend. Dat je een handmassage uit je mouw schudt alsof je stage hebt gelopen bij een wellnessresort. En dat je dan applaus krijgt omdat mevrouw weer rustig is.
Maar eerlijk? Voor mij zit het ergens daartussenin. Een goede zorgverlener is nieuwsgierig. Naar mensen, naar het vak, naar wat morgen beter kan dan vandaag. Iemand die blijft leren, niet alleen in de boeken, maar ook in het contact. Iemand die durft te zeggen: “Luister, ik hoor wat je zegt, maar dit kan ik je niet bieden.” Grenzen stellen. Niet omdat je geen zin hebt, maar omdat je weet wat je doet.
En dat terwijl je toch je hand op iemands schouder legt en zegt: “Ik snap je. Echt.”
Een goede zorgverlener is geen jaknikker. Die vertelt je niet wat je wilt horen, maar wat je moet weten. En doet dat zonder de menselijke kant uit het oog te verliezen. Die weet wanneer iets medisch is, en wanneer het gewoon even gaat over menselijkheid. Niet belerend, niet betuttelend, geen “u moet dit en dat” want als iemand mij vertelt dat ik iets móét, krijg ik spontaan jeuk onder m’n steunkousen.
Een goede zorgverlener leeft niet in gisteren. Die blijft niet hangen in “zo deden we het altijd al.” Die kijkt vooruit. Naar nieuwe inzichten, naar vernieuwing, naar de patiënt van morgen. Want daar ligt onze verantwoordelijkheid. Dus nee, ik heb geen sluitend antwoord. Maar ik weet wel waar het begint: bij nieuwsgierigheid. En bij lef. Lef om je kwetsbaar op te stellen, om eerlijk te zijn, om de mens achter de diagnose te blijven zien.
En jij? Wat maakt voor jou een goede zorgverlener?
