Toch maar die pen in klimmen, dat doe ik wel vaker. Ik schrijf niet echt veel over Julian, de persoon achter Broeder Sjuul. Normaal gaan de blogs over mijn alterego Broeder Sjuul en de cliënt/patiënt verhalen die hij heeft meegemaakt. Broeder Sjuul is langzaam uitgegroeid tot best een begrip. Zijn blogs worden gedeeld door andere pagina’s, Facebook levert een bereik van een kleine 3700 bereikte volgers. Via de e-mail bereik ik nog eens 1500 mensen en Instagram is goed voor een kleine 900 mensen. Op google zijn 2000 bezoeken. Op straat spreken mensen me aan en vertellen mij verhalen, waar wil ik nu naartoe vragen jullie je misschien af?
Vorige week zei iemand wat over ‘ego’, geen kwaad maar het zette me wel aan het denken. Bij elkaar zijn jullie goed voor een groot sociaal netwerk waar ik geen idee van heb. Je zou kunnen zeggen dat Broeder Sjuul zijn eigen persoonlijkheid is geworden. De gewone Julian uit dat dorpje in de bijbelbelt heeft werkelijk waar geen idee hoe groot zijn bereik is. Dat maakt wel dat ik erg voorzichtig ben geworden. Als ik bijvoorbeeld negatief ben over een organisatie, dan kan ik daar best wat schade aanrichten. Ik werd me daar bewust van toen ik door mijn verzamelde gegevens keek. Zoals iedere website word er informatie over jullie als bezoekers bijgehouden. Mijn bereik ligt zelfs tot in Amerika, zuid-Afrika en Indonesië. Het zijn er niet één, niet twee, niet drie maar tientallen mensen die mijn website bezoeken en lezen.
Ego
Mijn ego is in die jaren ook wel wat gegroeid zou je kunnen zeggen. Dat is trouwens niet altijd even gunstig geweest, maar ik ben zo verdomd trots op. Ik heb veel als Julian maar ook als Broeder Sjuul opgebouwd. Natuurlijk ben ik super blij met jullie als volgers maar ook blij met de tijd die jullie in mijn verhalen steken. Ik lees graag reacties en die krijg ik, via whatsapp, de e-mail, Messenger, Facebook of privé berichten. Het zijn jullie die de mensen voor wie ik heb gezorgd onsterfelijk hebben gemaakt. Jullie geven ze de emotie terug en dat is zo ontzettend mooi om te zien, want uiteindelijk ben ik de gene die op zijn laptopje hele verhalen over deze mensen schrijf. Grote of kleine gebeurtenissen, het maakt niet uit want allemaal maakte ze een onvergetelijke indruk op me.
Als jullie het niet erg vinden? Dan ga ik graag nog even door met het vertellen van al deze verhalen, omdat ik het waardevol vind om de kracht van de zorg te delen. Wat die kracht is? Dat zijn de mensen, want hoe diep het dal ook is, hoe hoog de piek? Je beleefd het samen met hun als zorgverlener van/voor!
Dankjulliewel dat jullie keer op keer mijn verhalen lezen, dankjulliewel dat jullie me keer op keer die tijd geven in jullie drukke leven! Dankjulliewel.
