Mensen met dementie, het blijft voor mij een groot punt van kritiek, want wie maakt uit of iemand 'goed genoeg' is om nog van een afdeling te kunnen. Mensen opsluiten dat mag niet, maar soms heb je wel die neiging, want dan vormt iemand een gevaar voor zichzelf. Open huizen zijn voor mij een 'no-go' want ik wil het niet op mijn geweten hebben dat wanneer ik iemand 'te slecht' vind zij wel naar buiten kunnen.
Natuurlijk ben ik kritisch op mijn eigen handelen en ik weiger elke vorm van zorg wanneer ik de veiligheid van de mensen met een ziekte niet kan waarborgen, als IK vind dat ik de zorg niet veilig kan verlenen en het een potentieel gevaar vind voor anderen, mezelf en de persoon in kwestie dan steek ik liever mijn kop in het zand en dan verleen ik geen zorg meer.
Met zijn alle tegen één.
Voor mij is het dan op ten duur gewoon klaar, dan maar niet. Veel collega's zijn dit met mij eens, maar we spreken het allemaal niet meer uit, die deur? Die moet op slot en de arts? Die moet niet degene zijn die bepaald of die deur nou open of gesloten moet blijven, hoe vaak ik in het afgelopen jaar wel niet heb gehoord: 'ja, maar de WZD'.
De WZD staat voor Wet Zorg en Dwang, leuk dat die wet er is... Maar het ding kan me gestolen worden, als iemand net goed ingesteld is op medicatie en de rust op de afdeling is weer terug? Dan moeten we weer af gaan bouwen, welke gek heeft die wet geschreven? Ieder weldenkend mens moet toch snappen dat als je steeds met iemand blijft jojoën dat het niet bevorderlijk is?
Dat is een beetje hetzelfde als tegen een patiënt met paniekaanvallen zeggen: "Die oxazepam, die krijg je niet meer!" Alsof die paniekaanvallen ineens op magische wijze zijn verdwenen. Hersenen van een Alzheimerpatiënt gaan achteruit, ik ben nog geen enkele studie tegen gekomen waar op magische wijze de hersenen weer vooruit gaan en nee ik ben geen voorstander om iedereen vol te stoppen met pillen, maar we moeten ook accepteren als alle interventies met verzwaringsdekens, muziek en warme melk niet werken.
Slaappilletje
Oké iemand van 90 met dementie, die slaapt niet. Vroeger sliep ze met een temazepam, nu ligt ze halve nachten in een donkere kamer te gillen en roepen omdat ze niet kan slapen, maar dat kan ze ons niet vertellen. Nee, dan moeten we met muziek, lampjes en verzwaringsdekens aan de gang. HALLO, WORD IS WAKKER, ze heeft jaren temazepam geslikt en dat wordt er nu afgehaald? Die arts maakt het niet uit, die hoort dat gegil en geroep niet. Als er dan een reden wordt gegeven: "Ja maar, ze worden er valgevaarlijk van." Dan zit ik al als boze kat op de kast te blazen naar de collega's
Terug naar de deur.
Als ik kijk naar de deur dan kan ik nog een voorbeeld gegeven, ik kom regelmatig mannen tegen die het toilet niet kunnen vinden. Die slingeren Jan-Willem lekker uit de broek en plassen de plantenbak, gang, stoel, stopcontacten en muren vol. Stel dit loopt buiten en halen Jan-Willem uit hun broek bij een kinderspeelplaats of midden op straat... DAN VINDEN WIJ DAAR ALLEMAAL WAT VAN?!?! TOCH?!?!?! Op de afdeling haal je je schouders op en denkt 'ziektebeeeeeeeld', daarna pak je een dweil en gaat aan het werk. Dan denk je nu vast 'zeik niet die kans is heel laag dat het gebeurt'. Klopt, maar de kans is aanwezig, net als bij dat pilletje temazepam, de kans is aanwezig dat ze vallen maar we weten niet zeker of het gebeurt.
Afsluitend
Dus zolang ik niet kan besluiten om de deur te sluiten, ja dan stop ik met zorgen voor deze doelgroep. Dan kijk ik de andere kant op en voer ik de zorg niet meer uit, werkweigering? Ja, maar knappe jongen die mij toch die zorg laat doen. Eerst voor mezelf zorgen is mij altijd geleerd en ik wil het de maatschappij en de patiënten met dementie niet aandoen. We moeten alles maar normaal vinden, sorry maar die vlieger die mag bij Dreetje Hazes blijven, want bij mij gaat die vlieger niet op.
