De krantenkoppen op mijn Facebook-pagina liegen er niet om. Mijn tijdlijn staat vol met berichten over de problemen van de jeugd, waar ik zelf ook nog bij hoor. Alles wat op Facebook staat, moet wel waar zijn, toch?
Vandaag, op 30 juni 2023, besluit ik een artikel te openen, ook al weet ik dat ik de komende maanden weer geteisterd zal worden door cookies die mijn internetgedrag bijhouden. Ik heb zelf ook cookies op mijn website, maar ik ben niet slim genoeg om ze te omzeilen. En als je klakkeloos op ‘accepteren’ hebt geklikt, bedankt! Nu heb ik je pincode. (Dit was een grapje! Dus maak je geen zorgen, ik heb niets van je behalve toestemming om informatie achter te laten op de website.)
Misschien is het leuk om de volgende keer dat mijn website om toestemming vraagt, niet te accepteren en te zien waar je terechtkomt. Je kunt mijn website namelijk niet gebruiken zonder toestemming. Misschien moet ik iemand inhuren om dat deel van de website te maken, maar dat kost geld.
Terug naar de gezondheid van onze jongeren.
Als ik het artikel van de NOS lees, ontdek ik dat vooral meisjes op de middelbare school last hebben van stress en concentratieproblemen. Dat is al erg genoeg. Factoren die hierbij een rol spelen zijn onder andere corona, de oorlog in Oekraïne en de gezondheid van onze planeet. Het directe gevolg? De jeugd besteedt meer tijd aan sociale media, en naar mijn mening is dat een verschrikkelijk giftige plek waar je jezelf absoluut niet wilt verstoppen. Voor wie dacht dat onze oceanen, lucht en de grond onder TATA Steel vergiftigd waren, moet ik je teleurstellen. Een half uurtje op TikTok of Instagram is voor mij genoeg om me depressief te voelen en me in mijn deken te willen rollen en benzodiazepine-cocktails te nemen.
The sky is the limit.
Tegenwoordig, en vooral op het HBO, voel ik enorm veel druk om het beste uit mezelf te halen. Hallo?!? Studeren doe ik om een goede zorgverlener te worden, ik hoef geen baanbrekend onderzoek te doen. Ik wil goed voor oma Jansen of moeder Tjitske kunnen zorgen. Ik wil opa Pieterse kunnen uitleggen hoe hij seks kan hebben met zijn nieuwe heup. Nee, tegenwoordig dwingen we onze jeugd om altijd goed, beter, best te zijn. We moeten allemaal naar het HBO of de universiteit.
Mijn opvoeding kreeg ik met de gedachte: “zolang jij maar gelukkig bent!”. Ik deed VMBO G/T totdat ik depressief werd (de diagnose staat op papier, dus ik verzin het niet). Ik kon niet meer uit bed komen, alles leek nutteloos! Waarom ging het niet goed met mij? Omdat ik moest ontdekken hoe ik moest leven met een seksualiteit die afweek van die van mijn klasgenoten. Hoe ik om moest gaan met leerlingen uit andere klassen die mijn laptop van 800 euro in de gymdouches hadden laten zinken. Hoe ik om moest gaan met de halve appels en broodjes die naar mijn hoofd werden gegooid.
Na een heel jaar boos te zijn geweest op de wereld, besloot ik de knop om te zetten en met opgestoken middelvingers naar school te gaan. Toen heb ik mijn VMBO-diploma gehaald op kader niveau. Ik weigerde om nog een derde jaar te doen. Waarom kon ik niet doorgaan op G/T-niveau? Omdat ik te vaak afwezig was… Niet vanwege mijn cijfers, die waren prima, niet hoog maar goed genoeg!
Keuzes
Daarna moest ik mijn hele loopbaan keuzes maken, de stomste keuzes. Wat wilde ik worden, wie wilde ik zijn, waarom wilde ik dit doen? Geloof me, lieve lezers, deze keuzes waren in 2016 veel makkelijker dan negen jaar later. Nu zijn er te veel keuzes en dat zorgt voor keuzestress bij mij. School blijft een vreselijke plek, ook op het HBO, en ik heb bewust voor die keuze gekozen. Niet omdat mijn verzorgende IG-diploma niet genoeg is, maar omdat ik nog beter wil zijn. Maar ik heb mijn keuzes gemaakt. Ik blijf in de zorg, misschien haal ik hierna nog een onderwijsbevoegdheid, zodat ik de zorgverleners van morgen kan vertellen dat ze het rustiger aan moeten doen. Dat ze moeten ademhalen en dat de zorg een geweldig beroep is, maar soms ook de meest vreselijke en onmenselijke plek die er bestaat.
Tot op heden heb ik altijd bedacht dat…
Als ik kijk naar wat ik altijd heb geroepen? Dan twijfel ik nu. Natuurlijk trekt oncologie mij nog steeds en stoot het snijdend specialisme mij nog steeds af. Toch ben ik wel gaan nadenken, IC? SEH? Docent? Lijken me stuk voor stuk ook heel leuk. Verpleegkundig specialist? Die niet, maar dat heeft met de hiërarchie in de zorg te maken. Ik weet dat het niet overal zo is, maar de verpleegkundig specialisten zitten bovenin de toren en het klootjesvolk loopt er onder.
Nogmaals weet ik dat het niet overal zo is maar ik heb het nu in vier ziekenhuizen gezien en dat zou zo niets voor mij zijn. Als ik namelijk een leuk team heb dan wil ik daar blijven, nooit meer weg… Dan wil ik samen werken, voor altijd en altijd en altijd, plaats onder deze tekst een creepy muziekje en je snapt de gedachten. Soort verlatingsangst dat ik aan het been van Carla hang voordat ze met pensioen gaat en schreeuw: “NEE! Je mag niet weg, NEE! Ik kan je niet missen.
Ik dwaal weer af!
Maar goed schrijf ik natuurlijk naar aanleiding van de jeugd die niet goed gaat. Mag deze Eukalypta zweefteef jullie een raad geven? Neem een tuin of ga als je in de stad woont naar een weiland, kijk dan is naar de bloemen en planten maar vooral naar de bijen en hommels (de wespen hoeft niet want die vind ik ook niet leuk). Ze zijn constant bezig met één taak, nectar zoeken. Alleen dat, ze zijn niet bezig met de dag van morgen. Natuurlijk weet ik dat je vooruit wil plannen, perspectief wil zien!
We weten simpel weg niet wat de dag van morgen brengt, dat is iets wat ik in mijn werk wel meer dan ééns heb gezien. Vorige week nog op vakantie, deze week het bericht: “Sorry, we kunnen helaas niets meer voor u betekenen!”
