Als jullie mijn blogs lezen dan denken jullie vaak dat ik alleen in de zorg werk, en waarschijnlijk verklaren jullie mij voor gek dat ik vier diensten werk en de week erop 5 diensten. Maar ik doe nog meer dan veel werken, mijn vrienden vragen zich af of ik niet al overspannen ben.
Ik heb drie bezigheden in de maand.
Werken is een bezigheid die ik veel doe, zoals ik net al schreef werk ik 18 tot 22 nachten in de maand. Ja, dat is veel en dat besef ik me. Het werk vind ik leuk en daarom doe ik het ook! Daarnaast volg ik parttime de Hbo-verpleegkundige opleiding, superleuk natuurlijk, maar daar gaat zo’n 5 tot 10 dagen aan leren per maand inzitten. Als laatste heb ik mijn vrijwilligers werk, waar ik drie avonden per maand aan besteed, over dat vrijwilligers werk wil ik het vandaag hebben.
Sinds mijn zesde
De Speel-in is een afgehuurde sporthal die jaarlijks de ruimte heeft voor 1000 kinderen die komen spelen. De organisatie erachter doet dit nu 43 jaar. Dat is al best een oud kinderevenement en daar ben ik tot twee jaar geleden bij betrokken geweest. Dat jaar besloot ik te stoppen, behalve met de voorbereidingen. In de Speel-in heb ik ook aardig wat dingen gedaan, dingen waar ik trots op ben en misschien ietsje minder trots.
Sinds mijn zesde kwam ik bij een woensdagmiddag-instuif in het dorp, hier konden kinderen timmeren, gamen, strijkkralen, tekenen, schminken, kleien, schilderen en ga zo nog maar even door. Daar deed ik als kind graag aan mee, maar zoals ik ben opgevoed hielp ik na sluitingstijd ook gewoon mee met opruimen. Dat lag aan de basis van mijn vrijwilligers werk, in de loop van de jaren heb ik veel dingen gedaan: kinder-disco, kinder-kookcursus, de instuif en de Speel-in. Rond mijn 14e kwam ik terecht bij de Speel-in. Hier konden kinderen voor toen een tientje heel de week knutselen, griezelen, vlechtjes in hun haar leggen, met water spelen, gamen, kaarten maken en ga zo maar door.
Nu vraag je jezelf waarschijnlijk af, wat doe je die drie avonden in de maand. Nou ik doe het spookhuis, of zoals het in de Speel-in heet: “Spookhoek”. De Spookhoek is een soort doorloop met een ‘mild’ eng verhaal, blacklights, zwarte doeken, legernetten en vijf vrijwilligers die hun longen uit hun lijf staan te schreeuwen. Anatomisch verwacht je dat het niet mogelijk is tot je dit gedaan hebt.
Dat Spookhuis is een beetje mijn kindje.
Ik heb de kar getrokken sinds mijn 16e of 17e. Dat wil zeggen, ik ben samen met anderen mezelf gaan bemoeien met het licht en geluid, de thema’s gaan bedenken en alles opbouwen, er kwamen niet alleen blacklights maar ook kleine spotjes, er werden stemmen ingesproken en er werden rookmachines, stroboscopen en andere dingen bijgemaakt. In al die jaren had ik maar één wens en dat was het creëren van animatronics, je weet wel die bewegende poppen en onderdelen in de Efteling of Disney. Maar ja, een budget van zo’n hoek per jaar is niet heel veel en we moeten ook kostuums en lampen vervangen. Er gaat dus ook aardig wat eigen geld in zitten, maar dat maakt het ook wel superleuk! Dit is ook het enige wat ik met kinderen doe, in mijn werk zijn kinderen uitgesloten omdat ik dat emotioneel niet aan kan.
Toen ik aankondigde dat ik de twee weken niet meer aanwezig zou zijn deed ik dat met pijn in mijn hart, maar ik heb het te druk gekregen om alle ballen in de lucht te houden. Ik heb één ding geleerd, of je doet het goed, of je doet het niet. Maar achter de schermen denk en doe ik nog graag mee.
Je bent al eng genoeg.
Voor de kleine kinderen ben ik inderdaad wel eng, begrijp me niet verkeerd maar na al die jaren heb ik een prima neus ontwikkeld om kinderen bang te maken. Mijn mooiste herinnering was een clubje met tieners, net op het randje dat ze nog mochten deelnemen aan de Speel-in. Dat Spookhuis was niet eng genoeg vonden ze.
In die tijd waren we nog aan het spelen met de nieuwe lampen, dus hingen de stekkers op grijphoogte. In enkele seconden veranderde muziek in pure horror muziek en vielen de lampen uit, ik heb nog nooit zoveel gegil uit een clubje tienerjongens gehoord. Wij wisten exact waar welk obstakel stond omdat we al een hele week onszelf in die ruimtes bewogen, zij wisten dat niet. Dus naast iemands oor keihard beginnen te lachen maakte dat na 5 minuten iedereen op de grond was gaan zitten uit pure angst. Uiteindelijk hebben ze nog over de grond gekropen en schrokken ze van elkaar omdat ze niet meer zagen wie ze bij de enkels greep. Na tien minuten heb ik het licht aangezet, en waren ze helemaal alleen in die ruimte terwijl wij in de ruimte ernaast stonden te gieren van het lachen.
Later heb ik een donderpreek gekregen dat we i.v.m. brand nooit de lichten uit hadden mogen doen, maar we hebben zo gelachen, dat clubje heeft later verteld dat ze het geweldig hebben gevonden. Dat is zo’n mooie herinnering.
Dus nu nog even kort
Ieder jaar bedenk ik een thema en werk deze uit met één collega, daarna ga ik met dat uitgewerkte verhaal naar de tekentafel en bedenk waar welk effect terecht moet komen, dat teken ik uit samen met een andere collega, waarbij we ook het lichtplan maken.
Er wordt aan de hand van het script een bandopname gemaakt en in het lichtprogramma gezet. Dan beginnen we aan het decor, dat wordt ieder jaar opnieuw gemaakt.
En dan komen de drie loodzware dagen in de laatste twee weken van de bouwvak, in drie dagen tijd gaan er 30 stroompunten tegen het plafond, gaan er DMX-kabels (die sturen heel de bende aan) over het plafond samen met de kabels voor de boxen. Er wordt 100 meter doek tegen de wanden bevestigd met punaises en er worden houten platen waar het decor op staat aan de wanden bevestigd. Je bent drie dagen van ’s ochtends 8 tot ’s middags 17 of 18 uur aan het werk. Het is gezellig, veel gelach, geschreeuw en gevloek als het niet werkt. Maar het zijn wel hele dierbare herinneringen geworden.
50 jaar Speel-in
Met het lubeleum…. uuuh, jubeleum, lubelejum… pffff, met 50 jaar Speel-in wil ik groots uitpakken, dat betekent dat ik iedere maand één avond reserveer om tekeningen te maken voor dat jaar. Dan hoop ik er weer te staan met een heel bijzonder Spookhuis, zo één waar zelfs Disney van zegt: ‘woow’. Inmiddels heb ik al 15 bouwtekeningen gemaakt, steeds veranderen er kleine dingetjes. Maar dat is wel het laatste wat ik zal doen, dan heb ik het hoogtepunt we gehad, en je weet wat ze zeggen, op je hoogtepunt moet je stoppen.
Dus naast broeder ben ik nog student en ben ik spook… Gelukkig mag ik nog 7 jaar door spoken, wel achter de schermen.
Oeps foutje ontdekt in mijn blog? Laat het gerust weten op het contactformulier
