Ik zie twee hele hoopvolle ogen, Joop is een beetje dement, klein beetje maar hoor… Zei hij terwijl hij met een lepel bezig was het slot van zijn kamer te halen. Hij is bijna jarig, het enige wat hij wil zijn alle drie zijn kinderen in zijn armen sluiten.
Ik herinner me vorig jaar nog, de drie waren bezig met hun vader en ze probeerde elkaar te overtreffen. Namelijk met wie er het beste voor zijn of haar vader zorgde. In de anamnese staat omschreven dat er er een aantal jaar geleden een hele grote familie ruzie is geweest, bij het overlijden van hun moeder. Ze spraken elkaar eigenlijk nooit behalve op de verjaardag van hun vader.
Naar de winkel,
Ondanks dat Joop best wel flink dementerend is kan hij nog één ding heel goed en dat is taart bakken. Die kan bakken, mensen daar kan menig ‘heel Holland bakt’ kandidaat een taart punt aan zuigen. Nu had ik op dat moment zo’n leidinggevende die ooit leidinggevende is geworden om haar hypotheek te betalen. Niet omdat ze het werk zo leuk vond. Je kent dat wel, van die typische leidinggevende die nogal vies naar het straaltje kwijl in de mondhoek van mevrouw Jansen kijkt. Of met haar handen in de lucht staan te gillen als Pieterse haar hand wil pakken omdat hij haar een leuke vrouw vind.
Ze verbood ons om met patiënten buiten de gangen van het verpleeghuis te gaan… Op maandag was ze vrij en je weet wat ze zeggen toch? “Wat niet weet wat niet deer” dus ik met die man naar de winkelstraat. Heb ik even geluk dat het lekker weer is, want het is toch een aardig eindje door tuffen met die rolstoel.
Van één van de kinderen hebben we 100 euro gehad om boodschappen te doen, nou dat gaat wel lukken, hij haalde een lijstje uit zijn zak waar je u tegen zegt, maar goed na een bomvolle kar boodschappen moest hij 100 euro en 99 eurocent afrekenen, lastig hoor, nou ik kan je vertellen die 99 cent heeft die van mij gehad,.
Instellingskeuken.
Normaal is het verboden toegang voor patiënten, de instellingskeuken, het gasstel is daar al in geen jaren meer aangeraakt omdat alles in kant en klaar verpakkingen zo de grote magnetron oven in gekieperd word, of een instelling kok nog moet kunnen koken vraag ik me af…
Ik pak de taartblikken die ergens onder het stof in een kast waren verdwenen en we begonnen samen, het is een waar genot om die man bezig te zien. Al mijn collega’s zijn al een keer langs gelopen, hoe hard de dementie in zijn normale bestaan ook is toegeslagen het stukje hersenen die alles omtrent bakken maar ook vooral de gevaren van het bakken heeft opgeslagen deed het nog.
5 taarten,
de eerste was een chocolade taart, ik stond half kokkend de chocolade te smelten, in een grijs verleden heb ik dat geleerd. Het probleem is alleen dat ik stik allergisch ben voor cacao, ik word er heel erg misselijk van… Dat ben ik al van kinds af aan, ik hoef maar chocolade te ruiken en ik begin. Maar goed ik moest niet zo zeuren zei Joop, ik kon dit. We praten honderd uit over het leven, ik kan alleen maar even denken: “Nu heeft die klote ziekte even geen grip meer op hem.”
Appeltjes schillen,
Ik heb die dag meer fruit in mijn handen gehad dan dat ik in heel mijn leven achter mijn kiezen heb gehad, de frambozen taart moest gemaakt worden met echte verse frambozen in de banketbakkes room niet met die instant vries dingen of uit een potje. Ik denk dat ik 14 appels heb staan schillen, 25 sinasappels heb gepeld en weet ik veel wat nog meer.
Alles in de oven en zingen maar…
Joop kan naast bakken ook nog een beetje zeemansliedjes zingen, dus tijdens dat we oven aan het inladen waren zong hij: “De wereldproblemen die zijn tussen twee glazen bier opgelost voor altijd.
Op de rand van een bierviltje staat daar je rekening, of je staat in het krijt.
Maar het enige wat je aan eten kunt krijgen dat is daar een hardgekookt ei.
De mensen die zijn daar gelukig gewoon, ja de mensen die zijn daar nog blij!
Daar in het kleine cafe aan de haven,
Daar zijn de mensen gelijk en tevree.
ja
Daar in dat kleine cafe aan de haven,
Daar telt je geld of wie je bent niet meer mee.”
Ook ik krijg de smaak te pakken, al heeft Joop gevraagd of ik alsjeblieft wilde stoppen…. ‘Het is niet om aan te horen’ zei hij met pretlichtjes in zijn ogen.
We versieren er een eind op los.
Als u denkt dat al die taarten bakken het enige was? Nee hoor die man besteedde drie keer zoveel tijd aan het versieren van de taarten. Chocolade in een spuitzak is ook heet, dat heeft nooit iemand mij verteld. Ja tot ik gillen mijn poten stond te verbanden om vormpjes voor Joop te spuiten op een groot vel bakpapier. Als ik niet al kon vloeken had ik het op dat moment spontaan geleerd.
Bijzondere gesprekken…
Omdat die dementie naar de achtergrond verdween vertelde hij honderduit over vroeger, over zijn vrouw en over zijn kinderen. Tot hij heel droevig zei:” en dan heb je vorig jaar, ik ben het nog niet vergeten… Ze waren zo bezig met wie de beste was dat ze ruzie kregen.” ze denken dat ik het niet meer weet, dat ik gek ben, dat ben ik ook maar zo gek nog niet.
ik krijg bijna een soort medelijden met hem, dat is denk ik de nachtmerrie van iedere ouder, dat wanneer je oud bent je kinderen ruzie gaan staan maken.
Tijd voor een borrel
Alle vijf de taarten staan klaar in de keuken en dan zegt hij: “Kom nu is het tijd voor een borrel.”
Hij stiefelt naar zijn kamer en doet een kastje open, achter de badproducten haalt hij een fles Liquor 43 en twee borrel glaasjes vandaan. Nu staat mijn mond wagenwijd open, over secret stash gesproken… Samen drinken we een borrel en ik zeg: “Nu moet ik wel gaan hoor want ik heb morgen ochtenddienst en het is al lang kinder bedtijd.” We schieten in de lach en ik zwaai nog even voor ik zijn kamer uit loop.
Zijn kinderen hebben er voor gekozen om niet tegelijk te komen maar om de beurt. Al zijn kleinkinderen en kinderen zijn langs geweest, oude vrienden, vriendinnen en mensen van vroeger, de vijf taarten waren niet genoeg, halverwege de dag ben ik nog naar de Hema gegaan om nog 3 grote taarten erbij te halen. Joop was blij en daar gaat het om.
